Kirkjuritið - 01.06.1938, Síða 24

Júni.
PÍLAGRÍMAR.
Sé eg líkt og fjöll í fjarska
fylking prúða líða hjá,
pílagrima þúsund þreyta
þunga göngu tinda á,
vökumehn og vormenn þjóða;
vonardirfska skín af brá.
Meðan lýðir morgunsvæfir
mæddust þrældóms hlekkjum i,
þoka heimsku’ og hindurvitna
höfug grúfði eins og blý,
vonadjarfir vorsins synir
vökuljóðin sungu ný.
Lif og hlóð þeir vormenn vigðu
vonum betri þjóðarliags,
trúir hugsjón liárri reyndusl
hinzta fram til sólarlags;
þeirra Mekka: — Munarljúfur
morgunroði nýrri dags.
Mörkuð enn i alda fannir
eru þeirra blóðug spor,
vitna’ um slóra vökudrauma
vorsins sona, trú og þor;
yfir breiðan ára sæinn
ómar þeirra rödd til vor.
Hver, sem eyru hefir, heyri
iireina, djúpa eggjan þá
sterka eins og brim á björgum
berast yfir tímans sjá:
Staf þinn gríp og stefndu glaður
stærstu drauma tinda á. Biclmrci Beck.