Kirkjuritið - 01.01.1939, Qupperneq 36

Friðrik .T. Rafnar:
Janúar.
:to
innri maðnr séra Bjarna. Hann vildi aldrei sýnast, held-
ur vera, yfirborðið var altaf í samræmi við innra mann-
inn, nema ef svo skyldi vera, að stundum, og suinum, hafi
virzt ytra borðið hrjúfara en þegar dýpra kom í sálar-
lífi lians.
Séra Bjarni var allra manna nákvæmastur í embætt-
isfærslu sinni, skrifstofumaður ágætur og bókhald hans
alt til fyrirmyndar. Hann bar mikla virðingu fyrir em-
bætti sínu, og var einn þeirra gömlu og góðu menta-
manna, sem aldrei gleymdu hinum forna akademiska
anda og gamalklassisku stúdentsliugsjón.
Sóknarhörn séra Bjarna minnast hans með virðingu
og kærleika eftir 47 ára prestsþjónustu. En landsfrægð
hlaut hann þó ekki sem prestur, heldur sem tónskáld
og fræðimaður. Fyrsta stórverkið, sem bar nafn hans
út um hygðir landsins og' gerði hann vel kunnan meðal
erlendra tónlistarmanna, voru Hátíðasöngvar hans, sem
út komu í fyrsta sinn 1897. Má telja fullvíst, að of fáir
geri sér grein fyrir, hve stórmerkilegt verk þeir eru,
þegar hugsað er til þess, að þeir eru verk aðeins rúmlega
þrítugs manns, húsetts á útkjálka, við fásinni og sam-
gönguleysi og fá eða engin gögn til hjálpar í slíku starfi,
sem að sumu leyti er algjörlega frumlegt, og þó að form-
inu lil hygt á aldagamalli kirkjulegri liturgik. Öðluðust
„Hátíðasöngvarnir“ fljótt vinsældir hjá almenningi og
viðuikenningu söngfróðra manna. Meðal hinna fyrstu, sem
viðurkendu þetta mikilhæfa verk að verðleikum, voru þeir
tónskáldin Viggo Sanne og Gunnar Wennerberg.
Um svipað leyti og Hátíðasöngvarnir komu út, og á
næstu árum þar á eftir fóru að koma út sönglög séra
Bjarna, hæði fyrir einsöngva og kóra, og voru strax
sungin um alt land. Er það safn alt mikið að vöxtum, og
þó mikið óprentað í handritum, t. d. Alþingiskantata
hans frá 1930 og tónlög og svör við Helgisiðabókina
nýju, sem þó munu hafa verið ófullgerð, er liann féll
frá. Það sem einkennir tónsmíðar séra Bjarna er vand-