Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 11

Kirkjuritið.
A brattann.
5
einhverjum illa og fengið við það kala til lians, sem er
jafnalgengt eins og það er ósanngjarnt, þá verður minn-
ingin ekki hin sama, hvort sem þessari óheillastefnu er
lialdið áfram, eða snúið er frá henni, engin læging talin
í því að hiðja þann afsökunar, sem órétti var beittur, og
reynt að bæta úr því, er misgjört var við hann.
Við eigum að líkindum flestöll einhverjar mjög sárar
minningar. En því á að fara fjarri, að þær dragi úr okkur
kjark. Það er sagt um suma skelfiska, er þeir særast, að
þeir flýti sér að fylla sárið perlu. Á sama hátt getur þyngsta
bölið leitt um síðir til hlessunar, ef reynt er að rísa á fæt-
ur sem fyrst og sækja hærra, liærra. Það á að verða okk-
ur sterkasta hvöt til þess. Saga okkar má ekki enda innan
um urðirnar og eggjagrjótið, sem við höfum fallið í okkur
til tjóns og sálarkvala, heldur eigum við að keppa sem
bæst upp frá þeim, svo að þær lendi í fjarska. Saga okkar
á að verða Iengri og betri.
Nýja árið er nýtt tækifæri til þess.
Upp ldíðina, sem framundan er.
„Aldrei á sældarsvæfli hlítt mig dreymi,
sveipi’ að mér vængjum minnar æðstu þrár“.
En nær þetta ekki aðeins til æskumannanna? Þeir voru
ungir, allir i broddi lífsins, sem Jesús tók með sér upp á
fjallið, þeir Pétur, Jakob og Jóhannes. Er unt að ætlast til
hins sama af þeim, sem komnir eru á efri ár og farinn að
þyngjast fóturinn? Er nýja árið þeim sama máttuga
áskorunin? Já. Þótt svo virðist sem æfilinan frá bernsku
til elli liggi í boga, þá er því eingöngu þannig farið
um líkamann. Sálinni er annað hugað. Höfum við ekki
séð það stundum hjá góðum, gömlum mönnum, hve trú
þeirra hefir verið einlæg og sterk, lundin barnslega hrein,
og mildur kærleiki stafað eins og ljómi af svip þeirra og
ráðið allri framkomu þeirra. Dýrustu hæfileikar anda
þeirra hafa logað eins og hjart ljós á lirörlegu slcari. Þeir
hafa enn stefnt hærra og liærra, ellin verið þeim — eins
og vitur kona orðaði það einu sinni við mig — forgarður