Kirkjuritið - 01.01.1942, Síða 28

22
Ásmundur Guðmundsson:
Janúar.
landskjálfta. Þegar hættan var mest, titraði jörðin. Hafið
svall og gekk á land. Egiptar ærðust og æddu heint á
móti flóðbylgjunni og fórust allir. En Israelsmönnum,
sem komist höfðu lengra um útfallið, var horgið.
Við þennan atburð hefir Móse vísast ekki orðið ósvipað
innan lírjósts og eldmessuklerkinum íslenzka 3000 árum
síðar, er hann leiddi söfnuð sinn til þess að skoða, hvernig
Drottinn hefði bænheyrt þá og stöðvað rauðar blossamóð-
ur, „sem sjáanlegt yrði til lieimsenda, ef þar yrði ei á önnur
umbreyting“. Hvilíkur hlaut sá guð að vera, er vann slíkt
lijálpræðisverk og hafið hlýddi. Það var guð staðarins,
guð Hórebs. Hann var í skýmekkinum, sem var eins og
reykur á daginn en eldstrókur á nóttum. Hann hafði
jörð, sæ og himin í hendi sér. Og Móse hefir boðað lýðn-
um með öllum sínum spámannsþrótti, að Jahve hafi
með kraftaverkinu kjörið ísrael að eignarþjóð sinni;
svo mikil væri gæzka hans, og hann myndi leiða liópinn
sinn yfir allar torfærur eyðimerkurinnar. En þá yrði
lýðurinn aftur á móti að kjósa liann f}rrir Guð sinn og
konung og hlýða honum alveg skilyrðislaust.
í augum ísraelsmanna var þetta einnig svo undur-
samlega dýrlegt og voldugt kraftaverk, að það gat aldrei
gleymst. Þótt árin liðu og öld af öld, þá litu kynslóð-
irnar altaf til þess aftur og aftur og töldu það sönnun-
ina fyrir kærleika Jahve til þeirra. Djúp trúarhrifning
fór eldi um hugina og varð móðir trúarinnar nýju, sem
Móse bauð. Hún ojinaði hjörtun fyrir Jahve, en varp
fyrri goðum „fyrir moldvörpur og leðurblökur“, eins
og Jesaja komst seinna að orði. Menn vildu ekki þjóna
í senn þeim og Jahve. Þeír vildu, eins og Hebreum er
yfirleitt eðlilegt og tamt, gefa sig algerlega á vald hinu
nýja og ókunna, sem þeir voru orðnir gagnteknir af.
Jahve skyldi eiga hjörtu þeirra óskipt, livað sem við
myndi taka.
Á þessum mikla degi árið 1260 vai’ð ísrael til sem þjóð.