Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 42

Magnús Jónsson:
Janúar.
36
Ég held, að það sé ekki ofsagt, að svo sé komið, að þorri
þjóðarinnar sé hættur að sækja kirkju; að minsta kosti
hættur að sækja kirkju reglulega og stöðugt.
II.
Hvað veldur?
Er þjóðin að afkristnast? Er það lítilsvirðing á trúar-
hrögðum eða persónulegt trúleysi, sem veldur?
Ég þori vitanlega ekki að dæma um þetta alment. Og
ómögulegt er að neita því, að þessi sé orsökin um ýmsa
]aá, sem ekki sækja kirkju. Það er vafalaust til bein andúð
gegn kirkju og kristindómi, og það vantar ekki boðhera
fyrir þá stefnu, er slíkt prédikar.
Hitt mun þó miklu algengara, að skeytingarleysi ráði,
trúleysi, ef maður vill ncfna það svo. Vorir tímar eru
liinir mestu liættutímar í þessu efni og liafa verið nú um
langa hríð. Framfarir ýmsar i verklegum efnum, sigrar
manna á ýmsum hættum og örðugleikum, möguleikar til
f jársafns og hóglífis og margt fleira, sem ekki verður talið
nema gotl í sjálfu sér, hefir dregið hugina að þessum
heimi og þessu lífi og vakið þá hugsun hjá þeim, sem
ekki skygnast mjög djúpt, að þessi heimur bjóði alt, sem
maðurinn þarfnast. En að sama skapi hefir þá þorrið um-
hugsunin um aðrar og æðri þarfir mannsins. Þetta líf,
með öllum þess miklu „möguleikum“, hefir orðið svo
fyrirferðarmikið, að það skyggir á alt annað. Hávaðinn
og skröltið í vélamenningunni yfirgnæfir hinar kyrlátari
raddir, sem að innan lcoma.
Ég skal ekki ræða þetta frekar hér, því að það er annað
mál en það, sem hér er sérstakléga um að ræða, þó að
það sé vissulega eitthvert alvarlegasta og mesta vandamál
nútímakirkjunnar. En hér, í þessu sambandi, minnist ég
þess aðeins vegna þess, að hér er vafalaust ein af orsök-
unum til þess, að menn hætta að sækja kirkju. Og bót á
því verður ekki ráðin nema með stefnnbreytingu þessa
fjölda, sem hér á hlut að máli. Ég veit ekki, hve mikill