Kirkjuritið - 01.01.1942, Síða 43

Kirkjuritið.
Kirkjurækni.
37
sá fjöldi er. En hann vill ekki sækja kirkju, kærir sig
ekkert um það. Hann er ekki fjandsamlegur, en hann er
áhugalaus. Sá, sem ekkert hefir gaman af söng eða jafn-
vel leiðist söngur, sækir vitanlega ekki samsöngva, en
hann amast ekki við þeim. Og svo er um margt. Hér þarf
því fyrst að vekja áhugann, sýna fram á þörfina, opna
augun á mönnum.
En án þess að ég þori nokkuð að fullyrða um það, þá
gæti ég vél trúað, að þessi hópur, sem svona er ástatt
um, sé í raun og sannleika ekki eins stór og ætla mætti
ég á við hóp „trúleysingja“, hóp þeirra, sem bein-
línis er sama um trúarbrögðin og afrækja kirkjuna af því,
að þeir finna enga þörf á trú, livorki fyrir sig né sína.
En hvar er þá fjöldinn?
Ég nefni það ekki sem ágizkun, ég set það aðeins fram
sem dæmi, að nokkurn veginn fastir kirkjugestir á land-
inu séu svo sem 10000, og sannir andstæðingar kristninn-
ar svo sem 5000, „trúleysingjar" til dæmis 20000. Þá eru
hér 35000 manns, sem grein er gerð fyrir. Hvar eru þá
hinir allir, þessi 90—100 þúsund, sem vantar? Ég tek það
aftur fram, að hér er ekki einu sinni um ágizkun að ræða.
Én ég hygg þó, að það sé meiri hluti alls fólksins, sem
niyndi lenda í þessu „óvissa“, þessum hóp, sem er týnd-
ur, kirkjulega séð.
III.
Hver er þá orsökin til þess lijá öllum þessum hóp, að
þeir sækja ekki kirkju? Það er þessi hópur, sem ég vil sér-
staklega snúa mér til — allur þessi fjöldi fólks, karla og
kvenna á ýmsum aldri, sem í raun og sannleika ann krisl-
'nni trú, eða að minsta kosti viðurkennir gildi trúarbragða,
hvort sem er fyrir einstaklinginn eða þjóðfélagið. Skoð-
anirnar eru á víð og dreif, sem vita má. Sumir leggja
aherzlu á liið sósíaia gildi kristninnar eða mátt hennar til
beh’a siðferðis. Aðrir finna þörf eigin sálar á einhverju
athvarfi bæði fyrir þetta líf og hið komanda. Iljá mörg-