Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 44

38
Magnús Jónsson:
Janúar.
um er þetta ómótuð andleg þörf eða þá lotning og aðdáun
fyrir unnin afrek kristninnar. I þessum hóp er til inni-
lega trúað fólk og annað, sem er það síður, en ann þó
kirkjunni og vill láta hana starfa sem bezt. Það er ekki
óalgengt, t. d., að foreldrar, sem sjálf eru í rauninni ekki
hneigð að kristninni, vilja fyrir hvern mun, að hörn þeirra
fari ekki á mis við áhrif kristninnar.
Svo mætti lengi rekja. En sameiginlegt ineð öllum hópn-
um er það, að ekkert af þessu fólki sækir kirkju að stað-
aldri og sumt aldrei, líklega flest aldrei nema eitthvað
sérstakt dragi það.
Það er þetta öfugstreymi, sem mér ofbýður. Hvernig
stendur á því? Er hægt að grafast fyrir rætur þess og
ráða bót á því? Kirkjunni væri það áreiðanlega hinn mesti
styrkur í starfinu og ófyrirsjáanlegur hagur bæði ein-
staklingum, landi og lýð, ef unt væri að fá þennan mikia
hóp til þess að sinna málum kirkjunnar, að minsta kosti,
fyrst í stað með því að sækja kirkju og færa með því
líf og kraft í þennan mikilsverða þátt í starfi kirkjunnar,
sunnudagaguðsþjónustuna.
Ég talaði fyrir nokkuru í útvarp, „um daginn og veginn“,
sem ekki er i frásögur færandi út af fyrir sig. Vék ég þá
nokkuð að þessu máli og leitaðist við að hvetja menn
til þess að koma þessum „ósið“ af eða livað á að kalla
það. Ég verð að segja það, að ég undrast það, hve margir
hafa haft orð á því við mig, munnlega og bréflega, að
þetta hafi verið orð í tíma talað. Og það alls ekki þeir
einir, sem annars eru kunnir að áhuga á kirkjumálum,
heldur einnig ýmsir úr þessum f jöhnenna hóp, sem ég gat
um hér að framan og ég sneri máli mínu til sérstaklega.
Ekki veit ég þó, hvort þetta hefir nokkur áhrif haft til
breytingar. En hvers vegna ekki? Hvers vegna láta þessir
menn það ekki liafa áhrif á sig, að hent er þarna á mál,
sem þeir eru sammála og geta sjálfir bætt úr. Ef til vill
er það af þvi, að betur þarf að fylgja þessu eftir, endur-
taka það, minna á það aftur og aftur. Og hvers vegna á