Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 47

Kirkjuritið.
Kirkjurækni.
41
V.
Og svo er annað — hélt ég áfram —: Prestarnir yrðu
ttuklu betri prestar. Þeir yrðu meiri ræðumenn, heitari í
hænum sínum, áhugasamari í barnafræðslu og húsvitjun-
11 ni, starfsglaðari og meiri menn. Prestarnir eru ekki nema
menn. Þeir þurfa, eins og aðrir, hvatningar. Og jafnvel
þótt presturinn þinn geti aldrei orðið mikill ræðuskör-
'•ngur, þá getur guðsþjónustan verið jafnáhrifamikil fyrir
þvi.
Hér er atriði, sem betur þarf að athuga, því að hér er
O til vill ein orsök þess, hve úr kirkjusókn dregur. Menn
V1rðast svo oft misskilja lirapallega, hvaða erindi þeir eiga
1 kirkju. Það er eins og margir haldi, að þeir fari i kirkju
ól þess eins að hlusta á ræðu eða samsöng. Vitanlega er
það hvatning, ef hvorttveggja þetta er gott, ræðan og söng-
u,'inn. En það er alls ekki aðalatriðið. Kirkjugesturinn
■’æður sjálfur langmestu um það, hvað hann sækir í guðs-
þjónustuna. Ef hann kemur í kirkju fullur af þyrkings-
eSri gagnrýni, þá finnur hann sjálfsagt eitthvað til að
reka hornin i. En ef liann kemur þangað með einlægni
kl þess að lmgsa eitthvað gott í félagsskap samborgara
s,nna, þá finnur hann æfinlega eitthvað og oftast mikið
8ott, bæði í ræðu prestsins og söng safnaðarins. Sönginn
8etur hann sjálfur bætt með þátttöku sinni, ef hann er
sóngmaður, og ef hann er það ekki, getur hann sungið
Ouði lof í hjarta sínu.
VI.
Langalgengasta orsök þess, að allur þessi hópur van-
i'ækir kirkjugöngur, er vafalaust einskonar leti-blandað
kugsunarleysi, og hvötin í huganum er ekki nógu sterk
ól þess að vinna bug á þessu sterka mótstöðuafli.
En fleira kemur þó til greina, og vil ég nefna þar á
meðal nokkurskonar feimni eða spéhræðslu. Að vísu hygg
eS> að minna sé um hana nú en var fyrir svo sem 30—40
nrum. Það mun yfirleitt ekki titt nú, að menn verði fyrir
neinu aðkasti eða lítilsvirðingu fyrir það, þó að þeir sæki