Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 53

KirijuritiÖ. Eyvind Berggrav biskup
47
Vér tölum um þá, sem úti i heiminum búa og ætlumst til, að
fjarlægir iýSir faðmist. En hvernig er samlyndið hjá oss sjálf-
um? FaSmast hér nálægir lýSir?
Kg lít svo á, að nú séum vér kallaðir til sjálfsprófunar. Það
er oss gagnlegt að spyrja, hvað vér sjálfir ætlum að gera, ef
l'ið alvarlega mætir oss. Stöndumst vér þá prófið?
Nýlega hefir horist hingað sú fregn, að Eivind fíerggrav biskup
1 Oslo liafi orðiS að segja lausu starfi sinu, og aðrir biskupar
Noregs liafi farið að dæmi hans.
Hvaða áhrif hefir þcssi fregn á oss? Berggrav biskup hefir
Um langt skeið verið andlegur leiðtogi með þjóS sinni, og ljós
l'ekkingar hans og ritsnildar hefir skinið yfir Norðurlönd. Er
Berggrav, sem nú er 57 ára að aldri, mikilvirkur rithöfundur,
°8 hafa hinar mörgu og merku ritgerðir hans í tímaritinu „For
N'rke og Kultur“ haft mjög mikil áhrif til eflingar andlegu lífi.
•Hurgar bækur hefir hann ritað, og meðal þeirra er hin einkar
bbðiega og skemtilega bók hans „Hálogaland", og er sú bók nú
a "'örgum íslenzkum lieimilum. Fyrir nokkuru fréttist, að Berg-
8rav biskup og Hallesby prófessor hefðu sameiginlega sent
"°rsku þjóðinni ávarp, þar sem brýnt er fyrir þjóðinni að
fOynia vel og nota vel hið dýrmæta hnoss, hina kristnu trú.
begar ég heyrði, að Berggrav hefði sagt af sér biskupsembætt-
jn"> vöknuðu hjá mér ýmsar spurningar. Mér finst, að ég sc
allaður til prófs. ÞaS er mér áreiðanlega til góðs, að sjálfs-
Prófun búi i huga mínum.
Hin íslenzka kirkja á nú við góð kjör að búa. Prestarnir
"lega prédika, og starfsréttur vor er í engu skertur. Hvernig
"ota ég þessi réttindi?
"■8 ætla ekki að dæma um aðra, og ég ætla ekki að dæma
ra- En ég ætla að spyrja sjálfan mig. Vil ég sleppa einhverju
a . ^"istinni trú, svo að liað, sem eftir kann aS verða af trú
""nni, geti betur þóknast mönnunum? Er ég, ef þess verður
v"afist, fáanlegur til þess að sleppa einhverjum sannindum trú-
""nnar og fá að launum meiri metorð og glæsilegri kjör?
"t ég hugsað mér að sleppa trúnni? Verður játning mín
""lari eða skírari á þessum alvörutimum? Ef jjeir tímar væru
a ®gir, að menn yrðu ilt að jiola vegna trúarinnar, gæti .ég'
"gsað mér að draga úr játningunni?
Alvaran er svo mikil og baráttan svo liörð í heiminum, að það
Væri mer óskiljanlegt, ef þessar spurningar vöknuðu ekki lijá
OSS. Eg hugsa um prestana og söfnuðina, en ég spyr sjálfan mig.
Sú stund getur komið, að vér verðum að ganga undir prófið.
Mér
er nóg að spyrja mig, hvort ég muni standast prófið. Ég