Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 58

Benjamín Kristjánsson:
Okt.-Des.
296
yetiir skoðað liuga sinn um |tað, að séu sannindi kristn-
innar öruggur veruleiki, er ekkerl annað lífsstarf jafn
etirsóknarvert og fá að boða þau. fyrir mann, sem hefir
lærl þau. Er ekki eittlivað ltogið við það, frá kirkjunn-
ar sjónarmiði, að menn, sem reyna að bjarga binu lík-
amlega iffi i meðbræðrum sinum með tvísýnum holskurð-
um og umþráttuðum lyfjum, skuli varla geta hugsað
sér annað starf, en maður, sem hefir búið sig undir að
bjarga ódauðlegum sálum------skuli skima i allar áttir
eftir atvinnu?“ (Áfangar 131).
Já, svo mætti nú þetta virðast. En hér er þó ýmislegt
við að athuga, sem þessum ágæta menntamanni sést yfir.
Ef botnlangi springur, eða eitthvað fer aflaga í líkam-
anum, þá er sá harður, sem á eftir rekur og menn skilja
|)að glöggt, að þeir þurfa Iæknis við. Það er um líf eða
dauða líkamans að ræða. Læknarnir Iiafa því ávallt nóg
að starfa og þeir finna það, að starf þeirra er og þakk-
látlega þegið.
Hitt er mönnum ekki jafn ljóst, þegar eithvað amar
að sálinni, að þá þurfi þeir einnig læknis við. Sálusorg-
arinn þarf fyrst að sannfæra menn um sjúkdóminn, og
það er venjulegast heldur vanþakklátt verk, þegar hann
stafar af siðferðilegum vanþroska, sem oftast nær er
og fáir, sem óska eftir þeirri sjúkdómsgreiningu. í öðru
lagi þarf hinn andlegi sjúklingur að gangast undir mun
erfiðari læknisaðgerð en taka inn vafasöm lyf eða pillur.
Hann þarf að taka upp sinn kross og fylgja meistaran-
um. Og vegurinn í hinar andlegu Iiæðir er erfiðari en
önnur fjallganga. Við þetta bætist svo þriðja atriðið.
Sem kennimaður hefir presturinn ekkert vald til að
þrýsta mönnunum til að koma og hlusta á sig, og það
væri jafnvel ekki æskilegt, að hann hefði það. Hugsum
okkur barnakennara, sem yrði að eiga það alveg undir
geðþótta barnanna, hvort þau kæmi í skólann eða ekki!
/Etli aðsóknin yrði ekki æði gloppótt og árangurinn mis-
jafn af kennslunni. Og þó skilja liltölulega margir það,