Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 65

Kirkjuritið. Úrdráttur úr ræðu dr. R. B. 303
manna veslan hafs í kirkjulegum málum, benti á, að þeir hefðu
alltaf verið í mikluin meiri hluta á' kirkjuþingunum, og áhrifa
þeirra því gætt mjög mikið í öllum þingstörfum, að þeir hefðu
átt sæti í hinum ýmsu fastanefndum félaganna, að sjálfri fram-
kvæmdarnefnd þeirra meðtalinni, og að þeir hefðu verið og væru
forgöngumenn í starfrækslu helztu stofnana kirkjufélaganna og
hefðu einnig átt sína hlutdeild í úígáfustarfsemi þeirra.
Ræddi dr. Beck síðan um hluttöku leikmanna almennt í kirkju-
legu starfi og hvatti til víðtækari starfsemi á því sviði hér heima
á Tslandi og fór hann meðal annars, þessum orðum um það mál:
„Mörgum í hópi okkar leikmanna, ekki sízt þeim, sem alizt
hafa upp í ríkiskirkju. hættir um skör fram að láta hið kirkjulega
starf hvíla á herðum prestanna einna saman. Réttilega lítum við
til þeirra um leiðsögn í kirkjulegum efnum og trúarlegum; jafn
réttilega gerum við til þeirra miklar kröfur, hæfandi þeim, sem
svo virðulegan sess skipa og gerzt hafa boðberar hinna æðstu lífs-
sanninda.
En hvað um þær kröfur, sem prestarnir með l'ullum rétti mega
gera til okkar kristinna leikmanna? Og öllu fremur, hvað um
þær kröfur, sem kristni og kirkja gera til okkar? Lítilmannlegt er
það og óvænlegt til andlegrar þroskunar, að vera innan kirkj <
unnar einungis þiggjandi en alls eigi veitandi.“
Benti ræðumaður síðan á, að áhugasömum leikmönnum byðust
mörg tækifæri til nytsams og andlega auðgandi kirkjulegs starfs,
fyrst og fremst með því að sækja kirkju sína og taka þátt í guðs-
þjónustunni, og þá eigi síður í sunnudagaskólastarfinu og í hinum
ýmsu safnaðarfélögum, sem starfrækt eru kirkjumálum til efling-
ar og til aukinna kynna og meiri samvinnu meðal safnaðarfólks-
ins. Taldi hann það eiga að vera metnað leikmanna að eiga sinn
•ulla skerf í starfi kirkjunnar i n n á v i ð og ú t á v i ð.
Dr. Beck vék síðan að hinu ábyrgðarmikla hlutverki kirkjunnar
> heiminum, kröfum þeim, sem gera verður til hennar um hlut-
töku í lausn vandamála mannkynsins, og lauk máli sínu með þess-
um orðum:
»Sú sannfæring mín héfir orðið sterkari með ári hverju, að því
aðeins geti varanlegur friður orðið í heimi hér. er mannkyn allt
•ærir betur og sannar að ganga á Guðs vegum; menn verða, með
óðrum orðum, að tileinka sér í sem ríkustum og víðtæku'stum
mæli bræðalags- og kærleikshugsjón kristninnar, ef jörðin á ekki
að verða framvegis, eins og nú á þessum örlagaþrungnu tímum
°g' svo oft áður í sögunni, blóðvöllur og bræðravíga“.