Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 59

LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN
303
nágrönnum. Líf hans fór að verða einstæðingslegra og utan-
veltu á hans eigin jörð, og hann vildi hafa sem allra minnst
mök við hreppsnefndina.
Þegar hér var komið, flaug sú fregn um sveitina, að sumir
af bændunum þar í byggðarlaginu væru að hugsa um að flytja
burtu. Þetta varð til þess, að Pakhom fór að hugsa með sjálf-
um sér: „En það er engin ástæða fyrir mig að yfirgefa
mína jörð. Hvers vegna skyldu ekki einhverjir hinna mega
fara? Það verður þess rýmra um mig. Ég get keypt upp jarð-
irnar þeirra og girt svo kring um mig á allar hliðar. Þá myndi
ég geta lifað margfalt þægilegra lífi. Eins og stendur er ég
allt of innikrepptur."
Nokkru seinna gerðist sá atburður einn daginn, að bónda
einn, sem var á ferð, bar þar að garði, og gekk hann til bað-
stofu. Pakhom veitti honum beina og næturgistingu, og spurði
hann síðar, er þeir höfðu tekið tal með sér, í Guðs nafni,
hvaðan hann kæmi. Þessu svaraði bóndinn því, að hann kæmi
frá láglendishéruðunum við fljótið, úr héraði nokkru við Volgu,
þar sem hann hefði verið í atvinnu. Tók ferðamaðurinn þessu
næst að fræða Pakhom á því, hvernig þarna hefði verið stofnuð
nýlenda og hver landnámsmaður skráður í sveitarfélagið og
honum úthlutað 10 hektörum af landi. „Já, hvílíkt land,“ sagði
gesturinn, „og hvílíkur rúgur, sem þar vex. Já, slíkt og því-
líkt. Rúggresið var svo hátt, að það huldi hest og svo gild-
vaxið, að fimm greipar nægðu 1 kornbindið. Bóndi nokkur,
sem hafði komið þangað blásnauður, með tvær hendur tómar
og algerlega verkfæralaus, ræktaði þar nú 50 hektara hveiti-
akur. Og á þessu síðastliðna ári hafði þá líka bóndi þessi
sannarlega grætt 5000 rúblur á einu saman hveitinu."
Pakhom komst allur á loft og sál hans varð eins og eldhaf
við fregn þessa, og hann tók að hugleiða með sér: „Hvers
vegna ætti ég, arminginn, að húka héma, aðkrepptur og inni-
byrgður, þegar ég á kost á slíku sældarlífi eins og þessu?
Ég sel hvert tangur og tetur héma, bæði jörðina og alla áhöfn
°g heimili — og fer og byggi mér sjálfur nýtt hús þarna
°g nýtt óðalsetur fyrir peningana. Hér, í þessu umlukta skoti,
er lífið ekkert annað en seigdrepandi armæða. Ég verð að
minnsta kosti að skreppa þangað, spyrjast fyrir og rannsaka
málið.“
20