Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 8

6
KIRKJURITIÐ
m.
Engu að síður er svar kirkjunnar rétt.
Kristindómurinn á að vísa mannkyninu veginn.
Hann einn megnar að sýna því, hvert halda skal. Hann
er vegurinn. Allar götur frá honum refilstígir.
En hvað er kristindómur?
Er honum rétt lýst af þeirri guðfræðistefnu, sem leggur
höfuðáherzlu á gerspillingu mannanna og fullkomið getu-
leysi til að bæta ráð sitt? Er það sá boðskapur, sem á að
vera mannkyninu veganesti öðru fremur á síðara helmingi
20. aldarinnar? Víg og morð, dauðravalur, hungur og
hrundar borgir á liðnum áratugum hrópa nógu skýrt um
hermdarverk og glæpi. Sakamanninn, sem horfir á ill-
ræðisverk sitt dag og nótt, þurfa ekki aðrir að sannfæra
um, að hann sé glæpamaður, heldur þarfnast hann hjálp-
ræðisboðskapar — gleðiboðskapar. Svo er og nú um
mannkynið. Það þarfnast hins upphaflega, máttuga fagn-
aðarerindis. Annað er afskræming kristindómsins. Það
þarfnast kærleiksboðskapar, er geti rétt það við og veitt
því þrek til að halda á næsta áfangann. Og hann verður
að vera fluttur á því máli, sem móðirin talar við barnið
sitt. Mennirnir þarfnast brauðs, sem þeir geti nærzt við,
en ekki steina.
Guðfræðimoldviðri hefir verið þyrlað upp af mikilli orð-
gnótt eins og Jesús Kristur hefði aldrei talað orðin: Ég
vegsama þig, faðir, herra himins og jarðar, að þú hefir
opinberað það smælingjum, sem þú hefir hulið fyrir spek-
ingum og hyggindamönnum. Og við erfikenningu manna
hefir verið haldið sér svo fast, að boð Guðs hafa gleymzt.
Lærdómar fyrri tíðar manna hafa verið látnir skyggja
á þau, að vísu óvitandi í vantrú. Allar umbúðirnar verið
látnar hylja kjarnann.
Já, mikið af því, sem við nefnum kristindóm bæði hjá
sjálfum okkur og öðrum, er ekki annað en gervikristin-
dómur. Það er ekki guðfræðin, sem bjargar mannheimi á
heljarþremi. Hvorki gamla guðfræðin, aldamótaguðfræðin,