Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 6

70
KIRKJURITIÐ
Einn í þeim flokki var faðir forseta vors, „bardaga-
maðurinn með barnshjartað".
Sonur hans, Sveinn Björnsson, skipaði sér einnig
á imga aldri í fylkingarbrjóst. Hann lét helztu fram-
faramál íslendinga mjög til sín taka, og seta hans á
Alþingi var giftudrjúg. Ættjarðarást föður hans og
móður var honum í blóð borin, og var afstaða hans
til Islands jafnan þessi: Þér vinn ég það, sem ég vinn.
Hann var að vísu ekki gunnreifur sem faðir hans,
heldur beitti mildari aðferð. Hann var ljúfmennið
með barnshjartað. Ungur vann hann sér alþjóðar-
traust og hylli.
Ýmsum þótti það því undarlegt, er hann hvarf frá
mörgum og mikilsverðum störfum á Islandi og settist
að hér til þess að gegna sendiherraembætti. Einn
vina hans hafði orð á því við hann. Þá svaraði Sveinn
Bjömsson: „Ef ég get ekki unnið Islandi gagn, þá
verð ég ekki lengi í þessari stöðu.“ En hér vann hann
Islandi vel og lengi. Og þótt Islendingar séu oft harla
ósammála um menn og málefni, þá hygg ég, að þeir
hafi allir lokið upp einum munni um það, að Sveinn
Björnsson hafi verið hér réttur maður á réttum stað.
En að því leið, að hann yrði settur yfir meira.
1 vanda stríðsáranna var hann kvaddur heim og
gjörður ríkisstjóri vor. Enginn annar mun þar hafa
komið til greina.
Fólkið kom sjálfviljuglega.
Fús tókst hann á hendur þetta ábyrgðarmikla
starf, ekki af löngun til þess að drottna, heldur til
að þjóna. „Starf mitt á að vera þjónusta,“ sagði
hann oft. Og hann treysti hjálp Guðs til þess, að
hann mætti gegna henni trúlega.
Hann verður fyrsti forseti lýðveldis vors. Og er