Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 15

SVO LANGA STUND —
79
Allt er þetta þyngra en tárum taki.
Og þó.
Eigum við ekki enn heilagar stundir?
Kemur það ekki fyrir, að ys og þys veraldar fjarar frá
þér og undursamleg kyrrð verður í sál þinni? Kemur
ekki yfir þig eins og stormahlé, og þú vaknar af svefn-
órunum? Heyrirðu þá ekki nefnt nafn þitt og blíða rödd
hvísla að þér, brosandi og dapra í senn:
Svo langa stund hefi ég með yður verið, og þú ... þekkir
mig ekki?
Þá er það hann, Kristur, sem spyr.
Og spuming hans er svar við þinni þyngstu þrá.
Ef Jesús að þér snýr
með ástarhóti,
líttu þá hjartahýr
honum á móti.
Við eigum ef til vill erfitt með að trúa, að hann sé svo
nærri, maður, sem uppi var fyrir 19 öldum.
En gættu að því, að það er aðeins huliðstjald, sem skilur
tíma og eilífð. Ástvinir þínir einhverjir, sem þú hefir lifað
daglega samvistum við, eru ef til vill horfnir bak við þetta
tjald. Ef til vill margir, ef ár þín eru orðin mörg. Eru
Þeir svo fjarri þér? Lifirðu ekki með þeim lífi hjartans
°g hugsar til samfunda innan skamms? Og getur sá, sem
stendur við hlið okkar í dag, ekki verið horfinn okkur
á morgun?
Skyldi þá Jesús vera þér fjær?
Nei. Hann er nær en hjarta og önd, þótt enn hljóti
hann oft að segja eins og við Emmaussveinana forðum:
Ó, þér heimskir og tregir í hjarta til að trúa. Augu þeirra
voru svo haldin, að þeir þekktu hann ekki.
Heyrir þú ekki röddina ljúfu? Svo langa stund hefi eg
með yður verið, og þú .... þekkir mig ekki?
Ég veit, að margir heyra hana og þekkja.