Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 28

92
KIRKJURITIÐ
uppeldi og flestir betra en nú gjörist, þar sem hinu mikla
leikmannastarfi, heimilisguðrækninni, var þá ekki farið
að hnigna verulega. Þeir munu því bera þess menjar. Ef
til vill verður einhverjum að spyrja, hvort leggja beri
nokkra sérstaka áherzlu á kirkjusókn og safnaðarlíf og
hvort hver og einn sé ekki jafngóður kristinn maður og
kirkjunnar meðlimur, hvað sem því líður. Ég vil byrja á
að svara með annari spurningu. Hvað myndi vera sagt um
bónda, sem léti sér nægja að halda húsum á jörð sinni í
sæmilegu horfi, en hreyfði ekki hönd né fót til að bæta
jörðina eða styðja ræktunarsamtök sveitarinnar? Myndi
hann vera talinn góður bóndi og stoð landbúnaðarins,
enda þótt honum þætti í raun og veru vænt um jörðina
sína og viðurkenndi í hjarta sinu gagn og nauðsyn jarð-
ræktarinnar?
Roskinn maður, sem er tíður kirkjugestur, kveðst veita
því eftirtekt, að af því fólki, sem venjulega sækir kirkju
hans, sé nærri enginn fyrir innan þrítugt. Honum verður
hugsað um, hvernig fara muni um kirkjusókn og kirkju-
líf, þegar þetta fólk er fallið frá eða hætt að geta sótt
kirkju. Og þá er komið að því atriði, sem ég vil gjöra að
umtalsefni. Það er trúar- og kirkjulíf unga fólksins, ung-
mennanna og bamanna.
Hver sá, sem er í raun og sannleika kristinn og sann-
færður um gildi og nauðsyn kristindómsins fyrir einstak-
linga og þjóðlífið í heild, getur ekki varið það fyrir sam-
vizku sinni að vanrækja kirkjuna og vera hlutlaus og at-
hafnalaus í kirkjulegu lífi og starfi. Það miðar að því að
sljóvga hvem hæfileika, að láta hann ekki fá að njóta sín
í starfi. En einkum má ekki gleyma því, að dauft eða hálf-
dautt kirkjulíf er ekki einungis hverjum einum til ógagns
sjálfum, heldur einnig til tjóns og andlegs niðurdreps öðr-
um, sem ef til vill þurfa á stuðningi og góðu eftirdæmi
að halda. Þá eru það ekki sízt börnin og óráðin ung-
mennin, sem hér koma til greina.
Flestallir foreldrar vilja börnum sínum hið bezta. Það