Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 62

126
KIRKJURITIÐ
meiri hluta þjóðarinnar, að því er virðist, að unga fólk-
ið kunni ekki að skemmta sér. Og margt unga fólkið
sýnist trúa þessu sjálft.
Þið haldið nú kannske, að eitthvað sé farið að slá út
í fyrir mér, en ég skal sanna þetta með einu dæmi af
mörgum.
Samkvæmt útvarpi og blöðum er höfuðmál æskunn-
ar í dag æskuiýðshallarmálið i Reykjavík. Þar tengjast
lærðir og leikir hönd í hönd og lyfta Grettistökum, til
að reisa stóra og veglega höll yfir höfuðstaðaræskuna,
svo að hún m. a. geti lært að skemmta sér. Skemmta
sér á réttan hátt.
Hvar sem við grípum niður á þessu sviði, mundi allt
bera að sama brunni. Skemmtanalífið er eitthvað sjúkt,
og það er vert að leita orsakanna, ef einhver bót væri
fáanleg.
Margar sögur hafa gerzt hér í Vatnsdalnum fyrr og
síðar, eins og gengur. Sumar kunnar, aðrar ókunnar. Þar
á meðal ýmsar ástasögur. Og sumar þeirra hafa endað
vel, elskendumir náðu saman og giftust, eignuðust börn
og buru, grófu rætur og muru. En aðrar urðu harmsög-
ur, eins og líka vill við bera á stundum, því í tafli lífs-
ins, og ekki sízt ástarinnar, skiptist á tap og gróði.
Og nú ætla ég að minna á eina stutta sögu úr forn-
sögunum. Hún er bæði sögð í Vatnsdælu og Hallfreðar-
sögu, og þó raunar innskot í báðum. Ef til vill kunnið
þið hana flest. Ég læt mér líka nægja að segja upphafið
og tek það úr Hallfreðarsögu:
Þorsteinn Ingimundarson var þá höfðingi í Vatnsdal-
Hann bjó að Hofi og þótti mestur maður þar í sveitum,
hann var vinsæll og mannheillamaður mikill. Ingólfur
og Guðbrandur voru synir hans. Ingólfur var vænstur
maður norðan lands, um hann var kveðið:
Allar vildu meyjar
með Ingólfi ganga,