Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 57

121
ÞRETTÁNDASPJALL 1952
fe®a yfír um drenginn. Drengurinn vaknaði og hrökk dauð-
hræddur frá föður sínum. En þessi stóri maður, sem bersýni-
le®a var nokkuð miður sín, faðmaði drengirin að sér og reyndi
eins og hann gat að forðast að láta hina þungu hönd sína hvíla
a baki drengsins.
er sárhryggur, drengurinn minn,“ mælti hann. „Ég er
sárhryggur. Ég skal aldrei gera þetta framar. Svo hjálpi mér
Éuð, bamið mitt. Ég skal aldrei blaka við þér framar, hvað sem
Pú gerir. Ég er sárhryggur.“
°g þessi fílefldi maður fór að hágráta — og drengurinn með
bonum.
Eftir stundarkorn tók faðirinn aftur til máls: „Ertu í raun
°g veru kristinn, sonur minn?“
»Já, pabbi minn,“ svaraði drengurinn og var hálfhræddur
við föður áinn.
..Kanntu að biðja, bamið mitt?“
»Já, ofurlítið, pabbi. Ég hefi lært ofurlítið að biðja.“
..Sonur minn, viltu biðja fyrir honum gamla pabba þínum,
eftil' ubt, sem ég hefi gert þér?“
»Já, það vil ég sannarlega gera.“
..Viltu biðja fyrir mér núna?“
..Það vil ég gera af öllu hjarta.“
..Getur þú kropið á kné og beðið fyrir mér?“
. »Eg held það, og ég skal reyna.“ Og drengurinn brölti fram
. ruminu> kraup á kné og lagði handlegginn um hálsinn á
föður
sinum, og á meðan faðir hans klappaði honum undur
blíðlega og mjúklega á helsárt bakið, byrjaði drengurinn að
biðja;
..Blessaði Drottinn minn, bjargaðu honum pabba mínum. Mig
ngar svo innilega til þess, að pabbi minn verði kristinn
Drengurinn snökti. Gamli maðurinn snökti. Drengurinn hélt
ram að biðja, grátandi. Eftir nokkrar mínútur greip faðir
bans fram í:
’’Sonur minn. Þetta er allt í lagi. Ég geri þetta tafarlaust. Ég
^ Kristi hjarta mitt nú, á stundinni. Segðu mér, hvernig ég
a að fara að því. Ég ætla að taka á móti Jesú sem Frelsara
minum, nú á stundinni.“
rengurinn varð svo himinlifandi af fögnuði, að hann stein-