Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 68

132
KIRKJURITIÐ
saman til þess að skemmta hver öðrum. Þess vegna er
rétt, að allir greiði jafnan aðgangseyri. En nú tíðkast
það meir og meir, að fáeinir gestir tileinka sér samkom-
una. Nokkrir karla og konur para sig sagan, þegar í
upphafi, og svo dansa þessi pör það, sem dansað er á
annað borð. Hinir, oft mikill meiri hluti, situr hjá eins
og hornrekur eða menn, sem hafa verið dæmdir úr leik.
Þegar bezt lætur, eins og auðmjúkir áhorfendur, ekki
ósvipaðir fátæklingunum, sem í borgunum reyna að gægj-
ast inn um gluggana á gleði hinna ríku.
Þetta er miklu meira mál, og meira alvörumál en ætla
mætti um skemmtanamál.
Eitt erindi úr hinu mikla kvæði Einars Benediktsson-
ar ætti að standa yfir öllum dyrum og fremst yfir öll-
um samkomudyrum:
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt
sem dropi breytir veig heillar skálar,
þel getur snúizt við atorð eitt,
aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
1 þessu erindi er lýst mörgum harmsögum, sem gerzt
hafa á svokölluðum skemmtunum.
Ingibjörg Ólafsson hefir sagt ógleymanlega sögu af því>
hvað dýrt það getur orðið að skemmta sér á kostnað
annarra.
Fátækur drengur af afskekktum bæ var tekinn fyrir
af skólasystkinum sínum. Þau kölluðu hann bjána og
stjökuðu honum frá leikjum sínum. Þetta bugaði barnið-
Strengur gleðinnar brast í brjósti þess. Dauðinn einn gat
læknað sár þess. Og fyrst við líkbörur litla drengsins
skildu hin bömin, hvað þau höfðu framið, eins og valur-