Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 55

ÞRETTÁNDASPJALL 1952
119
hafi eilíft líf. Fólk tók að slæðast að tjaldinu, fáir í fyrstu. En
sóknin smájókst. Þetta var erfitt starf. I hverfi þessu var eng-
in kirkja — og fólkið yfirleitt frekar einn vantrúar-siðleysis,
svallgefinn ógnarbíldur. En fólkið tók að streyma í tjaldið,
hjartakristið og nafnkristið. Byrjaði þama andleg, kíistileg og
hirkjuleg trúarvakning. Kristileg jólahátíð. Þegar liðnar voru
Þnjár vikur, snerist nálega 14 ára gamall piltur til Krists og
játaði trú sína. Faðir hans átti stórt veitingahús og seldi áfengi
i stríðum straumum. Hann var ekkjumaður. Móðir drengsins dó
frá drengnum komungum, en faðir hans fóstraði piltinn og ól
hann upp. Þeir bjuggu uppi á lofti, yfir drykkjusalnum. Undir
eins og drengurinn hafði snúið sér til Krists, tók hann að sár-
hæna föður sinn að koma með sér á þessar kristilegu sam-
komur. Faðir hans bölvaði honum og formælti í sand og ösku
°g fyrirbauð honum að minnast á slíkt. Samkomumar héldu
áfram. Eitt laugardagskvöld var haldinn sambænar- og fyrir-
bænarfundur í stað ræðuflutnings. Á fundinum mælti prédik-
arinn á þessa leið: „Er einhver ykkar, sem á ástvin, sem hann
óskar að beðið sé fyrir?“ Ýmsar hendur vom á lofti víðs vegar
* tjaldinu. Litli drengurinn var undirleitur og feiminn, en rétti
samt upp hönd sína.
»Allt í lagi, sonur minn“, sagði ræðumaður. „Hvað þóknast
þér?“ nVia skulum biðja fyrir honum pabba mínum. Hann sel-
Ur áfengi. Mig langar svo innilega til að hann verði frelsaður."
Vínveitingastofan var lokuð að sunnudeginum. En á mánu-
haginn sagði einn af grönnum föður piltsins frá því, að sonur
hans hefði óskað fyrirbænar á samkomunni honum til handa.
Granninn ætlaði alls ekki að gera drengnum neitt mein með
tæssu, — heldur að reyna að bjarga föðumum. Granninn gerði
Ser von um, að steinhjarta föðurins mundi vikna, þegar hann
frétti, að litli drengurinn hans væri að biðja Guð fyrir honum,
bjarga honum og blessa. Þegar drengurinn kom heim úr skól-
anum, gekk veitingamaðurinn upp til hans, þreif í axlir honum
°g skók hann og hristi heiftarlega og mælti: „Hlustaðu nú á
mig- Ef þig langar til að flækjast á þessari — eða öðrum —
kristilegum samkomum, þá getur þú gert það. En ég fyrirbýð
Þér að minnast nokkuð á mig þar. Snautaðu nú burt og talaðu
ekki aukatekið orð við mig.“
h*rengurinn varð dauðskelkaður og lofaði að minnast ekki