Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 54

Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 54
118 KIRKJURITIÐ mætasta ilmefnið, reykelsið, og dýrmætasta kryddið, myrruna, sem land þeirra hafði að bjóða. Þannig hefir það verið og verður á öllum tímum, þegar mennimir finna Krist. Þedr færa honum að fóm sjálfa sig — og allt það bezta, sem þeir eiga. Og enn — á þessum jólum, og sérstaklega á þessum dögum, er fjöldi fólks á leiðinni til Betlehem, til að sjá jólastjömuna. í allri angist mannlífsins, rótleysi þess, styrjöld þess og kvöl- um, öllum vísindum þess og tækni, auði þess og allsnægtum, grátlegri eymd þess og allsleysi, tárum þess og blóði — er mannkynið, sennilega aldreíi eins og nú, á leið með vitringunum frá Austurlöndum, til þess að leita að Honum, sem einn getur svarað hinni brennandi spumingu mannshjartans og svalað hinni stjómlausu og óræðu þrá og þörf mannssálarinnar, hinn- ar hámenntuðu mannssálar, eftir öryggi, hvíld og friði í Guði sínum og skapara. Og það er þessi jólastjarna ein, sem leið- beint getur veröldinni til þess að eignast þennan frið og þessa eilífu, heilögu jólagleði. Þú hefir tekið eftir því, hvernig æðstu prestamir og fræði- menn lýðsins í Jerúsalem höguðu sér, þegar Heródes konung- ur fór að leita upplýsinga hjá þeim um, hvar Kristur ætti að fæðast. Það stóð ekki á svarinu. Þeir vissu það. En þess er ekki getið, að þeir hafi sjálfir, prestamir og fræðimennimir, farið að sjá bamið — og fagna því. En hvað þetta hefir breytzt — nokkrir hirðar og þrír lang- ferðamenn hin fyrstu jól. En nú hefir kirkja Jesú Krists ómað öll um alla veröld á þessum jólum. Þú manst eftir þessu broti úr stórborgarlífs lýsingu eftir skáldið Einar Benediktsson: Hér berst og iðar heimsins hjarta, hér hrærist dælan gulls og blóðs, er innst við rætur ormar narta. En æðin slær við bakkann svarta svo hljótt með lífsstraum fjöru og flóðs. Það var einmitt á einum slíkum stað, sem ungur áhugasam- ur prédikari sló upp tjaldi sínu, fyrir nokkrum ámm, og aug- lýsti, að hann hefði í hyggju að prédika fagnaðarboðskap jóla- bamsins: Svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf Son sinn ein- getinn, til þess að hver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.