Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 41

Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 41
SPÁMENN GAMLA TESTAMENTISINS 105 Því „slær niður“, það skapar. — Gamlar hugmyndir um ..máttarorðið“ liggja til grundvallar. Talað orð eða skrif- að býr yfir skapandi mætti. Það getur ýmist látið af sér leiða bölvun eða blessun. Hugmyndin þekktist hjá Aröb- um fram eftir öldum. Herforingjar höfðu skáld eða aðra orðsins menn sér við hlið á herferðum. Þeir áttu annars Vegar að skapa kjark og baráttuhug meðal hermannanna °g hins vegar að biðja óvinunum ófamaðar. Þeir áttu að skapa öðrum sigur, hinum ósigur með máttarorði sínu. Enn eimir eftir þessar hugmyndir hjá hirðingjunum á Sýrlandi. Sá siður þekktist austur þar að rita orð kór- ansins, hinnar helgu bókar Múhammeðstrúarmanna, á Pappírsræmur og brenna í eldi eða leysa upp í vatni. ^oir, sem anda að sér reyknum eða drekka vatnið, fá í sig mátt, sem á að geta orðið þeim til farsældar. Hug- oayndir spámannanna eru andiegri og háleitari. Heilagur vilji Guðs gefur orði hans mátt og vald, eða vald Guðs °g vilji býr í orði hans. Þess vegna skapar orðið veruleik- ann. Á einum stað í spámannaritunum er mætti orðsins, Sem Guð hefir talað, lýst á þessa leið: „Því eins og regn °g snjór fellur af himni ofan og hverfur eigi þangað aftur fyrr en það hefir vökvað jörðina, gjört hana frjósama °g gróandi og gefið sáðmanninum sæði og brauð að eta, eins er því farið með mitt orð, það er útgangur af mín- um munni: Það hverfur ekki aftur til mín við svo búið, eigi fyrr en það hefir framkvæmt það, sem mér vel líkar, °g komið því til vegar, er ég fól því að framkvæma Jes. 10—11). Og Jeremía kemst svo að orði: „Er ekki orð Euðs eins og eldur, — eins og hamar, sem sundurmolar klettana“ (Jer. 23, 29). Menn óttuðust spámennina vegna Piáttarins, sem bjó í orðum þeirra. Og menn reyndu að fá þá til að spá heillum og hamingju. Atvinnuspámenn- irnir létu undan óskum fólksins, en ritspámennirnir aldrei. Þeir sögðu það eitt, sem Guð hafði boðið þeim að segja. ^ess vegna fekk oft hvorki land né lýður þolað orð þeirra. Spámennirnir þekktu vilja Guðs. Guð birti þeim vilja
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.