Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 67

UM SKEMMTANIR
131
hafa sótt. En til þess þurfa sumir nú á dögum að læra
a<3 tala.
Saga þeirra Ingólfs og Valgerðar Óttarsdóttur átti upp-
tök sín þarna í Grímstungum þennan haustdag. Það er
öraumablámi yfir upphafinu, en við vitum, að endirinn
varð grárri, eins og þegar köld kvöldþoka leggst yfir,
eða vetur gengur í garð. Til þess voru ærnar orsakir.
Einhverra hluta vegna vildi Ingólfur ekki bindast Val-
Serði. Þó hún ætti upptökin, þegar hún sveipaði skikkj-
Unni um knöttinn og kallaði hann á tal við sig, var það
ngólfur, sem síðar lék sér að ástum hennar. Og hann
§ekk að eiga móðursystur hennar.
^ó er svo að ájá sem hvorugu hafi gleymzt þessi
skemmtun. En hætt er við, að bæði hefðu að nokkru
tekið það til sín, sem stendur í Sólarljóðum, að
Sætar syndir
verða að sárum bótum,
æ koma mein eftir munuð.
Það er undarlega oft, sem menn villast í sinni gleði-
eit- Eru margar hliðar á því máli, og mætti margt um
að ræða. Bæði, hve stundum er leitað langt yfir skammt
margvísleg og sár vonbrigðin eru oft og tíðum.
Eg ætla að þessu sinni aðeins að víkja að einum drætti,
sem virðist næsta áberandi í skemmtanalífi nútímans, og
er sannast sagt bæði leiður og ljótur. Ég á við það, hve
^rgir skeyta því lítið, þó að þeir skemmti sér á kostn-
að annarra.
Við þekkjum þess dæmi, að fáeinir ölvaðir menn, jafn-
Ve aðeins einn drukkinn maður, hleypir upp heilli skemmt-
^n’. eyðileggur hugblæ allrar samkomunnar. Fáir munu
í]a slíkt, og talsvert er við því spornað. En ekki nóg.
a Annar óvani hefir ruðzt til rúms, óvani, sem á rætur
fr re^a til óverjandi sjálfselsku og sjálfsdýrkunar. Allt
^am á síðustu ár skildu ungir og gamlir, að á almenn-
samkomum er skemmtunin sameiginleg, menn koma