Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 11

ANNAÐHVORT AFTUR Á BAK —
9
hann drægi mennina að sér með sínu mikla og undur-
samlega aðdráttarafli og sannleiki hans gjörði þá frjálsa.
Fyrir 23—24 árum átti ég því láni að fagna að geta
heimsótt í Berlín einn helzta brautryðjanda nýguðfræð-
innar á 20. öld, Adolf Harnack. Hann var- þá hættur
kennslu fyrir aldurs sakir, enda kominn hátt á áttræðis-
aldur. Stundin hjá honum gleymist ekki. Gáfulegri mann
hefi ég aldrei séð, ennið mjög hátt og augun björt og
snör. Hann talaði einkum um fsland og spurði margs,
m. a. um trúarlíf íslendinga. Hann kvað sig langa til að
koma til fslands, en nú mæddu hann margir sjúkdómar,
svo að hann treysti sér ekki til þess. Honum var það
mjög hugleikið, að íslendingar efldust sem mest að trú
°g siðgæði. Hann fylgdi mér til dyra, kvaddi mig ástúð-
lega og sagði:
„Berið íslendingum kveðju mína með þeirri ósk, að þeir
verði um allan aldur sífellt trúaðri og frjálsari.“
Það var næsta auðskilið, að þessum manni var mest
um vert að byggja upp, en ekki rífa niður. Hann var
heill og sannur lærisveinn Jesú Krists.
Nokkrum vikum seinna kynntist ég öðrum brautryðj-
anda nýguðfræðinnar, sem einnig hafði verið háskóla-
kennari í Berlín og var nafn hans oft nefnt um leið og
Harnacks. Það var Hermann Gunkel. Þessir tveir urðu
Þ'ægastir nýguðfræðingar um sína daga, og stóð ljómi
Um nöfn þeirra. Ég var daglega samvistum við Hermann
Gunkel í 10 daga, hina fyrstu í septembermánuði 1929,
1 yndislegu gistihúsi í Þýringaskógi. Við vorum mjög mik-
saman, meðal annars fórum við í gönguferðir um
skóginn.
Gunkel var um áratug yngri en Harnack, en þó einnig
hættur kennslustörfum, enda þrotinn að heilsu. Ollu því
^neðal annars hörmungarnar, er Þjóðverjar urðu að þola
1 fyrri heimsstyrjöldinni og eftir hana. Hann var ljós á hár
°g bláeygur og augun djúp og fögur. Fylltust þau stundum
einkennilegum Ijóma og minntu mig að því leyti á Stephan