Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 42

40
KIRKJURITIÐ
frá því sem nú er, t. d. með meiri víxlsöng frá altari og
kór í líkingu við það, sem þezt lætur á stórhátíðum. Lof-
söngurinn og þakkargjörðin mætti hljóma enn skærar í
kirkjunni en verið hefir, það myndi setja meiri hátíðar-
og tignarblæ á guðsþjónustumar.
Það er ástæðulítið að óttast stækkun sértrúarflokkanna
á kostnað kirkjunnar. Ég sé ekki, að þeir séu fundvísari
á leiðir en t. d. kirkjan. Mér finnst þeir vera þröngir, úr
hófi fram dómgjarnir um menn og málefni og lífsskoðanir
annarra. Væru þeir umburðarlyndari, ættu fleiri leið með
þeim. Ég sé ekki, að forustumenn þeirra séu almennt heit-
ari í andanum en t. d. margur presturinn hefir verið fyrr
og síðar. En það er annað, sem einkennir þessa flokka,
það, hvað safnaðarfólk þeirra er miklum mun áhugasam-
ara og fórnfúsara en almennt gerist meðal safnaða kirkn-
anna.
Hefðu kirkjurnar á að skipa jafn áhugasömum og fórn-
fúsum söfnuðum, þá þyrfti ekki að kvarta undan lélegri
kirkjusókn og daufu safnaðarstarfi, eins og nú gerist. Það
er sofandahátturinn og sinnuleysið, sem er að eyðileggja
kirkjuna. Einstaklingar sértrúarflokkanna eru sístarfandi
að því að fá vini og kunningja á fundi og í söfnuðinn, og
aðra þá, sem hvergi eiga höfði sínu að að halla, andlega
og líkamlega öreiga, hjálpandi þeim til að gera þá styrka
og starfshæfa. Slíkur áhugi og þjónusta er lofsverð. Allt
það, sem miðar að því að hjálpa öðrum til sjálfsbjargar,
er í anda Krists. Lærum af þeim, gerum kirkjuna okkar
sterka og okkur sjálf fórnfúsari, þá mun aftur morgna.
Ég er ekki dómbær á söng almennt, en safnaðarsöngn-
um er víst áfátt, því að margir kvarta um deyfð og litla
þátttöku safnaðarins í söngnum. Víst er það, að of margir
kirkjugesta eru sálmabókarlausir og taka ekki þátt í
söngnum. Á þessu þyrfti að verða breyting. Allir, sem eru
viðstaddir guðsþjónustuna, verða að taka undir, hver með
sínu nefi — því að ekki eru allir útvaldir. Það er unaðslegt
að vera við guðsþjónustu, þegar hún er vel sótt og safn-