Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 41

KIRKJAN
39
vísa mönnunum veginn til þroska og farsældar. Vegna
þessa eiga mennirnir að sækja til hennar trúarlega og
andlega uppörvun, hún gerir þá styrkari og hæfari til að
lifa lífinu, umburðarlyndari, hógværari, hjartahreinni,
kærleiksríkari og sannleiksleitandi. Hún ein er megnug
Þess að vísa veginn, hún ein heldur á því skærasta ljósi,
sem allt gerir bjart.
Það er beiskur sannleikur, að fjöldanum lætur betur
hni stundarsakir að sækja aðra staði en kirkjuna. Eins
°g nú er háttað málefnum í heimi vorum, þekkir fólk
hins kristna heims ekki sinn vitjunartíma. Er það illa
farið. „Kirkjan er oss kristnum móðir“, — kristin lífs-
skoðun og kristindómurinn, boðaður í orði og lifaður í
verki, megnar að fegra og bæta lífið. Vandamálið er að
finna leið eða leiðir til að laða og leiða fólkið inn á brautir
hirkjunnar.
Mér finnst, að kirkjan eigi ekki að „gefa afslátt“ af
kenningum sínum og því heilaga hlutverki, sem hún er
hölluð til að rækja hér í heimi, til þess að fá fólkið undir
merki sitt. Kirkjan á að vera, og er rúmgóð, há til lofts
°g víð til veggja, víðsýn sönn kirkja, sem boðar einn sann-
an Guð, lifandi Krist og veginn til þroska og fullkomnunar.
hað er þessi rödd, sem kirkjan á að boða, það er undir
Þessu eina merki, sem hún á og getur sigrað. Sú kirkja,
Pi’estur eða kennimaður, sem ætlar sér að ná hylli, með
^ví að láta sundurlausan og ósamþykkan fjöldann segja
ser fyrir verkum eða ráða stefnunni, er sannarlega ekki
fh fyrirmyndar eða eftirbreytni. Kirkjan má ekki — og
getur ekki annað en haldið merkinu hátt. Ekkert annað
en sannleika Guðs má hafa þar um hönd. Sannleikurinn
emn megnar að göfga, fegra — og gera mennina frjálsa.
Ég tel misráðið að draga úr kirkjulegum athöfnum eða
S1ðum. Þeir eru ytra form, táknrænir — andlegir. Yrði
Þetta form og athafnir skert, myndi andlegi blærinn, sem
guðsþjónustunni er, hverfa og hún yrði hversdagsleg,
en ekki hátíðleg. Frekar væri ástæða til að fegra hana