Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 49
REISIÐ VÖRÐUR
47
En er orðið ,,kröfur“ heppilegasti lykillinn að hliði þess-
arar þráðu gæfu? Já, stundum, en þó verður vizkan og
réttlætið að ráða þeim kröfum. Annars getur lykillinn
°rðið sverð, sem snýst í hendi og sker innstu líftaugar
hjartans. Og ströngustu kröfurnar gerir drenglyndur Is-
lendingur fyrst og fremst til síns eigin heiðarleika, starfs-
vilja og starfshæfni, því að sönnum frelsisnotum verður
aldrei náð án sterkrar ábyrgðartilfinningar fyrir sæmd og
heiðri þjóðarinnar, bæði einstaklinga og heildar.
Og farsæld og hagsæld næst ekki án trúar á gróður-
^aagn landsins og blessun Guðs. Og sönn framtíðarmenn-
lng næst ekki án fórnarlundar og lotningar fyrir helgi-
dómum þjóðar og kristni.-------
Við erum því vönust, að líta aðeins til hinna stóru og
hattsettu, telja heiðurinn, ábyrgðina og sómann mest hjá
þeim. En það er ekki einungis þeir stóru, sem reisa vega-
^aerkin, sem lengst munu standa. Því að jafnvel þeir ættu
°ftar að líta til hinna, sem lægra eru settir, og læra af
Þeim fórnfýsina og þjónustusemina. Þangað þurfa háskóla-
slúdentar stundum að sækja tíma.
Þeirra, sem þar standa bezt að starfi, ætti að minnast
Serstaklega á hátíðisdögum sjálfstæðisins.
Sá er beztur Islendingur, sem veitir samtíð sinni mestar
eillir án kröfu um önnur laun en þau, sem felast í starfs-
Sleði, lífsnautn og frelsi.
Sg ætla að minnast tveggja dæma, sem jafnvel skóla-
§engið fólk getur lært mikið af. Lært þann þegnskap og
PJonustu andans, sem þarf að einkenna þá, sem gæta
vegarins, þá, sem ætla að reisa vegamerki. En dæmin eru
J-ekin úr hinni fjarlægu sveitamenningu, sem geymir enn
lna kröfulausu fórnfýsi og þá sjálfsafneitun, sem er sterk-
asti þáttur sjálfstæðisins.
Eyrir þrjátíu árum hófu ung hjón búskap á dálitlu koti
1 afskekktri sveit. Kotið var svo lítið, að naumast fékkst
eitt kýrfóður af túninu, engjarnar rýrar, beitiland tak-
rnarkað. Hlunnindalaust. Ungu hjónin urðu aðeins að