Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 61

TRÚARBRÖGÐ OG SJÓNLEIKIR
59
Osirisdýrkunin varð mjög útbreidd, og einn þáttur henn-
ar var eins konar píslarsjónleikur, sem þó hefir ekki farið
alls staðar fram með sama hætti. Til er stutt frásögn
eftir háttsettan embættismann, sem stjórnaði helgileikn-
um í egypzkum bæ. Þar virðist hafa farið fram margra
daga hátíð. Leikurinn hefir inni að halda miklar skrúð-
göngur, sigling í hinum helga bát Osirisar og loks fara
fram harðir bardagar, þar sem menn Osirisar aftur og
aftur heyja stríð við fjandmenn hans. Leikurinn endar á
Því, að Osiris kemur fram sem hinn lifandi Guð, og fjöld-
inn hyllir hann sem fulltrúa sinnar eigin upprisuvonar.
Vafalaust hefir mikil hrifning fylgt þessum leikum.
Úólkið grætur og harmar örlög Osirisar og fylgist með
baráttu hans. Það er einnig auðvelt að hugsa sér fögnuð-
inn, þegar sjálfur Guð upprisunnar kemur út úr muster-
‘nu, til móts við menn sína. En þungur skuggi hvílir samt
yfir þessum leik. Bardagarnir eru ekki nema að nokkru
leyti leiknir. Sumir telja, að í orrustunum hafi margir
nienn verið vegnir, og þær því verið að öðrum þræði
eins konar mannfórnir. Hafi svo verið, minna þær ónota-
lega mikið á sumt það, sem fram fór mörgum öldum
síðar á leiksviðum Rómaborgar.
Þegar sjónleikir voru svo mjög nátengdir guðsdýrkun-
mni um öll Austurlönd til foma, er ekki úr vegi að spyrja,
hvort ekki hafi átt sér stað trúrænir leikir hjá Hebreum.
Ef litið er í Gamla testamentið, verður þvi ekki neitað,
að þar eru til rit, sem eru byggð upp sem leikræn samtöl.
^ ég þá sérstaklega við tvö rit, Ljóðaljóðin og Jobsbók.
^asði þessi rit minna mikið á leikrit, og mega í raun réttri
feljast til þeirrar tegundar, einkum Jobsbók. Sumir hafa
&!zkað á, að hin fögru ástaljóð, sem vér nefnum Ljóða-
^óð, eigi öðrum þræði rót sína að rekja til eins konar
hí'úðkaupsleika eða öllu heldur brúðkaupssiða, þar sem
brúðhjónin hafi á sínum heiðursdegi verið tignuð sem
konungur og drottning. Yfir þessum ljóðum hvílir víða
^rikil Ijóðræn fegurð.