Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 38

36
KIRKJURITIÐ
ókirkjuræknir. Þetta fráhvarf frá kirkjunni mun því mið-
ur almennt meðal hinna kristnu þjóða. Það er að sjálf-
sögðu ekki frambærileg afsökun að benda á aðra menn
eða þjóðir, telja þá eða þær ekki betur á vegi stadda í
þessum efnum.
Spurningin er, hversu mikið það er á valdi kirkjunnar
að fá fólkið til að sækja guðsþjónusturnar. Það er vitað,
að á síðari árum hefir kirkjumálunum betur skipazt. Kirkj-
ur og prestssetur hafa verið byggð og endurbætt, en má'
þó betur, ef duga skal í þeim efnum. Kirkjusöngur (kórar)
og safnaðarstarf hefir komizt í fastara og betra horf.
Einnig má geta þess, að skilningur og áhugi manna er
vaknaður á nauðsyn þess að efla kirkju- og safnaðarlífið.
Flestar ytri ástæður eru fyrir hendi, til þess að þróttmikið
og lifandi kirkjulíf geti hafizt og borið blessunarríkan
ávöxt í þjóðlífinu. Presturinn er leiðtoginn; á honum hvíliv
mikil siðferðisábyrgð, að þjóna Guði og mönnum. Hann
er fyrirmyndin til orðs og æðis. Hann verður að vera víð-
sýnn og hjartahreinn. Söfnuðurinn hefir einnig sínar skyld-
ur og ábyrgð. Á honum hvílir einkum sú skylda að sækja
guðsþjónustu hvern messudag, vera ávallt reiðubúinn að
vinna kirkjunni og safnaðarlífinu allt það gagn, er verða
má. Kirkjugöngur og safnaðarlíf er snautt og áhrifalítið
þar, sem söfnuðurinn er sinnulaus, á honum hvílir skylda,
svo að góður árangur náist. Ef fólkið fengist til að sækja
guðsþjónusturnar almennt, þá finnur það fljótt til áhrif-
anna af umhverfinu og þeirrar tignar og helgi, er umlykur
sálina. Það saknar þá þess að hafa staðið of lengi utan
dyra í kirkjunni. Presturinn, hversu áhugasamur og góður
drengur sem hann er, kemur sáralitlu eða engu góðu til
leiðar, ef söfnuðurinn er sinnulaus, kemur ekki til móts
við hann með því að sækja guðsþjónusturnar og sinnir
ekki málum kirkjunnar.
Það er athyglisvert, að það fólk, sem einna mest hefir
á móti kirkjunni, — telur sig ekki hafa neitt til hennar
að sækja eða segist ekki fella sig við þennan eða hinn