Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 48

46
KIRKJURITIÐ
vega sinna. Og ég hefi persónulega þá skoðun, að þar hafi
ekki alltaf verið vel á verði staðið. Framtíðin ein er
fær um að sanna, hvort sú skoðun er rétt. En þess bið
ég heitt, að Guð hins góða og gifta Islands og allar holl-
vættir þjóðarinnar snúi þar öllu til hins bezta. — Eins og
vér höfum hingað til verið leidd og studd af þeim dulmögn-
um tilverunnar — ekki sízt, þegar hin ægilega heims-
styrjöld skall yfir nú síðast. Ekki þarf lengi að lesa né
leita til að sjá, hvílík vá var þá fyrir dyrum, og hvert
afhroð hin herteknu lönd urðu þá að gjalda.
Þar skelfing og dauði dvelja langar stundir, þótt jörð
þeirra sé auðug og stórgjöful, örlát og frjósöm. Auðn,
sorgir, örbirgð og kvöl.
Svo mjög gat miskunnleysi og brjálsemi mannlegrai’
eigingirni og metorðagirndar farið höndum heljar um
byggð og borgir, fólk og fénað.
Ég veit gerla, að spekingar og herfræðingar telja vilJa
íslenzku þjóðarinnar lítils virði. Hinir útlendu herir hafi
getað tekið landið með því að rétta út litlafingur, og söm
verði reyndin um framtíð, hverju sem heitið er um her-
stöðvar hér. En sé svo, þá skyldu þeim mun betur brýnd
hin andlegu vopnin, hin einu vopn íslenzku þjóðarinnar.
Því betur skyldi athugað að halda heiðri sínum og virð-
ingu, siðfágaðrar, viturrar og fornrar menningarþjóðar,
sem á þann metnað að standa framar flestum þeim, sem
telja í milljónum, en hafa ekki enn tileinkað sér þann
friðarvilja, drenglund og réttlætiskennd, sem bókmenntu
okkar eiga svo fagrar lýsingar af.
Því síður skyldi kropið og skriðið fyrir herveldum °£
stórveldum sem þjóðin á meira af vizku, sannleiksást og
sjálfstæðisþrá. Og séum við smæðarinnar vegna háð hm-
um stærri þjóðum út á við, þá ættum við fremur að muua
stærðina inn á við, hið sanna sjálfstæði. — En þaetti1
þess eru: Samhugur, samtök, sjálfsafneitun og sjálfsstjói m
öll óskum við, að frelsið geti veitt frið, bræðralag, hag
sæld, — í einu orði sagt, — sanna menningu.