Kirkjuritið - 01.01.1953, Blaðsíða 59

TRÚARBRÖGÐ OG SJÓNLEIKIR
57
Anat, ástmærin, fer nú niður í undirdjúpin og ásamt
sólgyðjunni Sapas tekst henni að flytja Baal á herðum sér
UPP á goðafjallið Safon. Þar syrgja þær hann enn, grafa
hann í helli jarðguðanna og færa miklar fórnir. Yfirguð-
}nn E1 setur nú einn af hinum 70 sonum gyðjunnar Asírat
1 hásæti Baals. Anat ann sér engrar hvildar vegna ástar
sinnar á Baal.
„Lífið hefir þrotið í mannheimi,
lífið hefir brugðizt jörðinni."
Hún snýr sér nú til Mot og biður hann miskunnar. En
M°t er sjálfur höfuðóvinur Baals. Hann er í rauninni
lrnynd dauðans sjálfs. Hann neitar öllum hennar bænum,
®n Anat gefst ekki upp þrátt fyrir það. Loks nær hún
Pó valdi yfir Mot, og í leiknum er lýst eða leikið, hvernig
ún fer með hann:
„Með sverði klýfur hún hann,
með skóflu dreifir hún honum,
í eldi brennir hún hann,
í myllu malar hún hann,
í akurinn sáir hún holdi hans.“
Þannig hefir Mot beðið lægra hlut og er að engu orð-
lnn- Hann hefir eyðzt eins og haustkornið, sem hefir verið
® e§ið, þreskt, hálmurinn brenndur, kjarninn malaður, og
°^s fræinu sáð í akur að nýju.
Nú fær Baál lif sitt að nýju, og sjálfur El tilkynnir
»ninn fagnaðarríka boðskap", eins og komizt er að orði:
„Himininn mun láta rigna feiti,
dalirnir munu fljóta í hunangi.“
^nnþá er Baal þó ekki kominn í hásæti sitt. Uppsprett-
Ulnar eru ennþá þurrar. E1 sendir þá Anat til Sapas og
Pær eiga enn að leita Baals.
úrNu únmur raunar í Ijós, að hinn illi Mot er ekki alveg
sogunni, og þeir mætast, hann og Baal. Þeim lendir