Kirkjuritið - 01.01.1960, Qupperneq 24

PISTLAR
Sprungur í grunninum.
Fátt er mér minnisstæðara af því, sem eg heyrði og las á
síðasta ári en ræða Jónasar Haralz ráðuneytisstjóra 1. desem-
ber s. 1. Efnið var þó síður en svo nýstárlegt. Sá boðskapur, að
þjóðin væri komin út í efnahagslegar ógöngur, hefur hljómað
af vörum stjórnmálamannanna og verið sísunginn í blöðunum
í fjórðung aldar eða meira. Hann hefur verið svo þrátekinn, að
minnt hefur á dæmisöguna um úlfinn, sem smalinn kallaði svo
oft upp um að væri kominn, að hætt var að taka mark á því.
Síðast fyrir ári var oss sagt, að vér værum „á brúninni" og
sjálfstæði þjóðarinnar í beinum voða, ef ekki yrði snúið við.
Það var efnahagsmálaráðunautur stjórnarinnar, sem sagði það
og endurtók það nú. En það, sem ég hrökk mest við 1. des., var,
að maður í þvílíkri stöðu bætti því við, að ekki væri því um að
kenna, að stjórnmálamennirnir vissu ekki, hvemig komið væri
og hvað hægt væri að gera til bjargar, heldur hitt, að þeir veigr-
uðu sér við að gera það vegna ótta við fylgistap meðal kjósenda.
Þessu var ekki dróttað að neinum einstökum stjórnmálamanni
né flokki. Því var dembt yfir þá alla. — Áramótahugleiðingar
stjórnmálaforingja benda líka í sömu átt, eins og raunar öll und-
anfarin ár, að þeir telji sjálfstæði landsins bráður voði búinn,
en tvístígi þó enn á bjargbrúninni. Vera má samt, að hin nýja
ríkisstjórn hafi tekið nýja stefnu og markað ný tímamót, þegar
þetta kemur úr prentvélinni. En eftirfarandi athugasemdir eiga
samt að mínum dómi rétt á sér til íhugunar.
1 fyrsta lagi verður þjóðinni almennt ekki um það kennt, ef
illa fer, né hún lofuð fyrir þær leiðir, sem nú kunna að verða
valdar út úr villunni. Flokksveldið hefur sífærzt í aukana á
þessari öld, og hefur verið svo sterkt í um það bil þrjá áratugi,
að ekkert mál, sem upp hefur komið, hefur megnað að færa
menn verulega á milli flokka né skapa nýja. Hitt skiptir samt
meira máli, að það hefur alltaf komið fram á ýmsan hátt, að
almenningur mun fús til að gera sitt til að viðhalda sjálfstæði