Kirkjuritið - 01.01.1960, Qupperneq 26

20
IÍIRKJURITIÐ
í þriðja lagi kem ég að því atriðinu, sem raunar er fyrst og
fremst ástæða þessara hugleiðinga. Mér virðist fjármálunum
hafa verið skipað of mikið öndvegisrúm undanfarið. Það er ekki
eingöngu, að þau hafi verið talin mál málanna, heldur eru óþarf-
lega einhæfar umræður um þau í forystugreinum blaðanna, að
ekki sé nú minnzt á þjóðmálafundina. Og er þó sjaldnast harla
mikið á þessum greinum né umræðum að græða. Því að oftast
eru þær sama tuggan frá ári til árs og meiningin ósjaldan hulin
svörtu reykskýi.
Ef svo er, að fjármál okkar séu í óstandi, ef ekki óreiðu, og
ef sjálfstæði þjóðarinnar er í voða af þeim sökum, þá er það
afleidd orsök. Það er þá af því, að sprungur eru í menningar-
grundvellinum, þverbrestir í siðgæði voru. Eigingirnin er þá
ríkari með oss en umhyggjan fyrir almenningshag. Skammsýni
vor háskaleg og fyrirhyggjuleysi vort fyrir velferð niðja vorra
óverjandi.
Spámenn fyrri alda eru ekki í miklum metum og lærdómar
sögunnar ekki mikils virtir. En lögmálum lífsins verðum vér að
hlíta, og það verður ekki afsannað, að sagan endurtekur sig að
vissu leyti, hvort sem mönnum líkar betur eða verr. Það stend-
ur í fullu gildi á öllum sviðum, að uppskeran fer meira og minna
eftir sáningunni. Og ef vér, sem nú lifum, ölum með oss anda
og iðkum stjómmáladeilur að hætti Sturlungaaldar, mun út-
koman verða á líkan veg, og niðjar vorir verða að súpa af því
seyðið.
Leiðtogar kirkjunnar brugðust ýmsir hlutverki sínu á Sturl-
ungaöld. Margir þeirra voru of ,,flokksbundnir‘“, of fylgispakir
við innlenda höfðingja, enda sjálfir sumir í þeirra hópi og leit-
uðu fast veraldlegra metorða. Aðrir voru handbendi útlends
valds, sem sótti eftir yfirráðum hérlendis. fslenzk kristni á í
dag að vera salt þjóðlífsins, eins og fyrr og síðar. Og víst er
oss meðlimum kirkjunnar ærinn vandi á höndum, ekki aðeins
hinum vígðu, eins hinum óvígðu. Kristnum mönnum er skylt
að meta þjóðarheill meira en flokkshagsmuni, unna hverju góðu
máli ekki aðeins sannmælis, heldur og stuðla að sigri þess. Krist-
inn andi og markmið eru hverri þjóð og öllum heimi mest til
velferðar. Það er vissa vor, sem þarf að sannast sem bezt í verki.
Guð gefi, að þetta nýja ár