Kirkjuritið - 01.12.1962, Blaðsíða 3

Séra Gísli Brynjólfsson:
Síðustu jól Berggravs
Alllaf liefur jólaboðskapurinn sama aðdráttaraflið. Ár eftir
ár kemur hann til okkar, samur og jafn og hefur sömu áhrif á
okkur, ólík mannanna börn. Ungir og gamlir, ríkir og fátækir,
vísir og fávísir, láta hrífast af honum og krjúpa auðmjúkir í
anda við jötu jólabarnsins. Hjá börnunum vekur hann bernsku-
hjarta gleði, hjá liinum ungu seiðir hann fram liinar hugljúf-
ustu minningar. Aldrei fyrnist liann eða fölnar. Sannur er hann
enn í dag og í öndverðu, en þó ætíð nýr. Þess vegna verður
hann skáldunum nýtt yrkisefni á hverjum jólum. Eitt síðasta
jólaljóðið, sem ég hef lesið, er svona:
Enn þá koma til okkar jól
með englabirtu og helgisöng,
guSsfrið um hverja byggS og ból,
meS barnagleSi og veizluföng.
Svo njótum þess bezt, sem blessun Ijcer
viS biSjum þess, sem er allra mest
aS allir fái — og ykkar bœr
elskunnar tigna jólagest.
Þannig veitum við honum viðtöku, enn í dag, jólanna heilaga
syni, húum hjarta okkar undir það að fagna honum, sem lengi
þráðum vini.
Jólin eru liátíð barnanna. Það eru þau vissulega. Þau verða
tæpast sönn liátíð öðrum en þeim, sem halda þau með hinu
harnslega hugarfari sakleysisins og lireinleikans. Hér fer á
eftir frásögn um það, livernig mikill og merkur kirkjuliöfðingi
hélt jólin þegar hann var orðinn gamall maður.
Kirkjuritið — 28