Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 10

392
KIKKJUItlTIÐ
þess að honum veljist lífsförunautur, sem vilji og geti fylgt
lionum og styrkt hann ( vandasömu starfi. Prestskonan reynist
stundum ekki síðri prestinum þótt hún stígi ekki í stólinn.
Margvísleg félagsstörf falla henni á lierðar og sumt fólk, eink-
uin þó konur, eiga auðveldara með að tjá prestkonunni vanda-
mál sín en prestinum. Og Guði sé lof fyrir allar þær elskulegu,
duglegu, óeigingjörnu og ómissandi eiginkonur presta á Norð-
urlöndum. Ég er sannfærður um að allir vér, sem þeirrar náð-
ar njótum, að liafa eignast lífsförunaut, sem lagði út í lífið og
starfið með oss í ást og trú, þökkum góðum Guði af öllu hjarta
og viðurkennum liver fyrir öðrum að án þeirra eiginkvenna
vorra, værum vér ekki þeir prestar sem vér erum. Þeim er svo
margt að þakka, sem trú vorri lieyrir til og tekizt hefur að koina
til vegar. Ég minnist ummæla áliugamanns um málefni kirkj-
unnar, sem mjög kom við sögu kirkjumála um skeið: „Það er
merkilegt um ykkur presta hvað þið eruð yfirleitt allir vel gift-
ir“. Ég varð að játa sannleiksgildi orða lians en viðurkenna um
leið að það væri ekki prestanna dyggð að þakka, heldur Guðs
náð, sem liefði veitt oss þá hamingju og hjálp. Ábyrgð prests-
starfsins, ánægja ]iess fyrir einstaklinginn og þjóðfélagsleg þýð-
ing þess, hafa þá líka stuðlað að því, að norrænar jirestskonur
Iiafa tekið stöðu sína og starf sem köllun.
Á Islandi, einkum úti um land, hefur prestsheimilið löngum
verið nokkurs konar félagslieimili safnaðarins og ekki aðeins
heimili heldur og stundum, einkum áður fyrr, skóli bæði í bók-
fræðum og verklegum efnum. En anda sinn og orku til upp-
byggingar á prestheimilið eigi síður að þakka húsfreyju en
heimaklerki. Þannig er þá heimili prestsins einn áhrifaríkasti
þátturinn í trúarlífi hans og starfi, ekki aðeins fyrir hann per-
sónulega heldur og ekki síður fyrir samfélag safnaðarins og
þar ineð þjóðlífið í heild.
Þá er að lokum fjórði og síðasti áhrifavaldurinn í trúarlífi og
starfi prestsins: stefnur og straumar í andlegu lífi samtíðarinn-
ar. Og þegar ég nefni stefnur og strauma á ég einkum við þau
viðhorf, sem efst eru á baugi liverju sinni í heimspeki, sálar-
fræði, guðfræði og bókmenntum. Af mannkynssögunni má læra
með samanburði við sögu trúarlærdcma og trúfræði, hvermg
guðfræðin er gjarnan hliðstæð við hin breytilegu viðhorf h'ð-
andi tíma. Ti) dæmis var nýja guðfræðin svonefnda, sem