Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 17

l'iiin heila<;a. Sakir J>ess að Guð sjálfur l)irtist þeim í myinl
Jesú sem fyrirgefandi kærleikur.
Svo ósigrandi var hinn andlegi máttur Jesú aft' liann bar sig-
urorð af dauðanum. Á einlivern þann liátt, sem vér fáum ekki
skýrt, urðu postularnir fyrir J)eirri reynd að Jesús hélt áfrani
l,ð vera þeim nálægúr. Þeir litu hann lifandi mitt á meðal sín.
Sú trú ruddi sér braut með óstöðvandi krafti að Guð hefði
sjálfur reist liann upp frá dauðum. Jesús liéll sjálfur áfrarn
að vera lífið og sálin í lærisveinaliópnum. Staðreynd andlegr-
ar návistar lians tryggði eftir sem áður tileinkun boðskapar
kans.
^Jesús Kristur er Drottinn!“
Með Jiessum einföldu orðum gjörðu liinir frumkristnu menn
grein fyrir trú sinni.
En er unnt að reyna þetta enn í dag?
Já. Þótt senn séu liðin tvö ]>úsund ár frá dauða Jesú, er í
i ailn og sannleika enn nnnt, ekki aðeins að komast í kynni við
Krist sem hugsjón, lieldur líka þann, er hjálpað getur. Það hef-
11 r nndrasterk álirif.
Jesús skýrskotar til ]>ess bezta í fari voru. ICall hans getur
orftið svo áhrifamikið, að það er því líkast sem maður geti lyft
Ser á sterkum vængjum, og berist rakleitt inn í annan og belri
heim.
En á bínn bóginn kemur kannske annað á daginn, sem er
enn gagntækara: Að sálin hýr yfir því, sem kallast „hyldýpi
sPillingarinnar“. Maður er sinn eiginn fangi, í fjötrum sjálfs-
elskunnar og megnar ekki að losa sig með eigin mætti ....
Þá má vera að maðurinn knýist til að falla á kné. En þá er
ln
lann líka á þeim þröskuldi þar sem honum kann að vera opn-
uð
sýn inn í Guðs eigið ríki.
Eessu er ekki unnt að lýsa nánar, livað þá að útskýra það.
Mönnum kann að finnast þeir standa á brennandi báli. Synd-
ai'nin stendur augliti til auglitis við liinn lireina, sá, sem er
* l,ft og aska stendur frammi fvrir liinum heilaga: „Far frá
iller, lierra, því að ég er syndugur maður!“
j En þá kemur liinn máttuga hönd til sögunnar og hún tekur
lar,n sterku taki og reisir hann á fætur. Hin mildu orð kveða
við: b
’A ertu liughraustur, sonur, syndir þínar eru
fyrirgefnar!“