Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 41

KIRKJURITIÐ
423
og margar þjóðir þurfa að búa á sama hnettinum, og geta búið
þar saman án þess að vera annað livort mannœtur eða inann-
dráparar eða livort tveggja?
Hefur maðurinn ekki með þessari guðstrú sinni og guðshug-
mynd verið að koma sál sinni upp hæli, hliðstæðu þess er
hann gerir líkama sínum liúsaskjól, og gert þetta til varnar því
að sál lians sturlaðist í tilgangsleysi tilveru, sem væri án Guðs
að öllu leyti?
Getur manninum hlotnast nokkurt betra þroskameðal, en
sá skilningur á mannlífinu, að manninum beri að líkjast algóð-
um Guði, vera góður eins og hann, réttlátur eins og liann, verða
vitur og máttugur sem liann — fullkomin eins og mannsins
himneski faðir?
Rökfræðilega skoðað og metið getur guðstrúin því aldrei
orðið úrelt, skiptir engu máli, þótt menn geri sér ýmsar grill-
ur um tilveru Guðs eða ekki lilveru. Guðshugmyndin og guðs-
trúin er sálarafkvæmi mannsins, jafnvel þótt menn vilji ekki
við'urkenna að faðernið sé hinn mikli eilífi andi, andi hinnar
guðlegu opinberunar. Þetta sálarfóstur mannsins verður vafa-
laust til mikið vegna þess, að maðurinn hefur fundið sína knýj-
andi þörf á nægilega máttugum uppalara.
Nei, guðstrúin getur ekki orðið úrelt. Hennar er þeim mun
uieiri þörf sem þau öfl magnast, sem villa mönnum sýn. Hætta
Uiannsins á öld tækninnar er þessi, að maðurinn hlindist af
Ijóma efnisvísindanna og segi því í hjarta sínu: tæknin er mitt
hjargráð, mig mun ekkert hresta, í stað þess að guðstrúin segir:
ídlrottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta“. Fer þá svo,
að í stað liinnar umskapandi og mannbætandi guðstrúar og
guðshyggju, kemur hin kaldrifjaða efnishyggja, sem elur á sín-
girni og sjálfselsku. í stað þjónslundar og fórnfýsi góðvildar-
innar kemur hagsmunatogstreita, flokkadráttur, stríð og hylt-
xngar, og í stað réttlætisins alls konar rangsleitni og sviksemi í
viðskiptum manna. Þetta liöfum við séð og fengið nóg af slíku.
Felji menn sér trú um að guðstrúin sé orðin úrelt, þá kemur
1 stað guðsdýrkunar, manndýrkun, dýrknn girnda og nautna.
h*á ná tökum á mönnum, að einhverju eða öllu leyti, þeir lifn-
nðarhættir, sem postulinn lýsir í fyrsta kapítula Rómverjabréfs-
ins, og takið nú eftir og Iiugleiðið:
«0g eins og þeir hirtu ekki um að varðveita þekkinguna á