Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 50

44
KIRKJURITIÐ
ófriðnum. Svo ótrauðlega gekk liann fram við að skilja menn,
að liann var veginn vopnlaus, þar sem liann hélt á manni í
Iivorri liendi.
Hrópaði þá einhver viðstaddur: „Þar fór nú einn bezti mað-
ur úr Eyjafirði“, en annar svaraði: „Og var Guðinnndarson, þó
góður væri“. Sýnir þetta liversu almenns trausts Koðrán naut
fyrir drengskap, jafnvel lijá andstæðingum Möðruvellinga.
Þannig lagði hann sig beinlínis að fórn til að jafna deilur og
fjandskap höfðingjanna.
Biskupsefnið
Enn er sögð saga um liefnd og fyrirgefning með þessari ætt,
og er hún án efa sönn, því að hún er skráð af samtímamönnum.
Ketill Þorsteinsson hét sonarsonur Evjólfs og hefur liann
verið kirkjuprestur á Möðruvöllum framan af ævi. Þegar liann
gerist sáttasemjari á Alþingi árið 1121 í deilum þeirra Þorgils
og Hafliða, verður það úrslitaráð hans að segja viðkvæma sögu
úr einkalífi sínu:
„Yér óxum upp í Eyjafirði, sagði liann, og var það mælt, að
það lið væri efnilegt. Ég fékk þann kost, er beztur þótti vera,
Gró, dóttur Gizurar biskups. En það var mælt, að liún léti mig
ekki einlilítan, og þótti mér illur sá orðrómur er á lagðist. Fyrir
það lagði ég fjandskap á manninn. Og eitthvert sinn, er við
hittumst á förnum vegi, þá veitta ég lionum tilræði, en liann
rann undir liöggið, og varð ég undir. Síðan hrá hann knífi og
stakk í auga mér, og missta ég sýnar að auganu. Þá lét hann
mig upp standa. Var það nokkuð með ólíkindum, þar sem ég
hugði mig liafa tvö megin hans, enda slíkur munur okkar í
öðru.
Þessa vilda ég grevpilega liefna með frænda afla og gera
manninn sekan, en málin ónýttust. Og er svo var komið, buðu
þeir fé fyrir málið. Þá liugða ég að, livað mér liafði að borizt,
eða liversu allt hefði tekizt þunglega og neitaði ég fébótum. Sá
ég þá, að eitt var hjálpráðið til: að skjóta málinu á Guðs misk-
unn, því að allt tókst þá öðru þunglegar til mannvirðingar um
mitt ráð. Yissi ég að lieift mín mundi stafa af ofurkappi og
metnaði Möðruvellinga. Fann ég það, alls ég liugða að mann-
virðingunni, að ekki mundu þær bætur fyrir koma, er sæmd
mundu verða.