Kirkjuritið - 01.01.1965, Side 65

KIRKJURITIÐ
59
IV.
Alkunnugt er, að sterk bein þarf til aft' þola góða daga. Með
batnandi lífskj örum liafa skapazt mörg þjóðfélags vandamál.
_ Hg tvær heimsstyrjaldir liafa sett ólieillamark sitt á mann-
1 ífið. I styrjöldum vinnur enginn fullnaðarsigur. Sigurvegar-
arnir tapa líka. Þeir geta nefnilega ekki sagt eins og Mattliías:
” • • • ég á enn minn gamla sálarfrið“. Sálarfriðurinn liefur
glatazt. Og með glötun h ans er manndyggðin í hættu.
Þó að svartsýni sé ekki æskileg, verður ekki augunum lok-
að fyrir raunveruleikanum.
Sænskur prófessor, Gustaf Lundberg, segir á einum stað:
«Bölvun styrjaldarinnar var ávöxtur mannlegrar sjálfselsku“.
Hann segir enn fremur: „Fyrri tíðar menn trúðu á Guð. Raust
jians barst til þeirra með sérstökum þráðum, er lágu til Guðs.
u virðist sem vissir strengir bafi brostið. Tónninn frá liimni
hefur bljóðnað“.
Prófessorinn segir, „að menn bafi kubbað sundur þræðina,
fei)1 tengdu þá við fortíðina. Og vonarþráðurinn, sem leiðir
11111 1 framtíðina, er slitinn. Menn koma ekki lengur auga á
lleina eilífð. Augnablikið er það eina, sem menn henda reið-
Ur a. Dauðinn er í augum þeirra alger endalok mannlegrar
tilvistar. Þess vegna er augnablikið það eina, sem nokkurs er
'eró Því er um að gera að böndla í skammæi þess allt, sem
1 1,1 á í fórum sínum og báma í sig alla ávexti lífsins“. Þetta
ef engin glæsimynd, sem prófessorinn dregur hér upp. En
jolmörg dæmi benda til þess, að liann sjái þetta í ljósi veru-
^mans. Og svo bezt tekst lækning, að sjúkdómurinn finnist.
•f ,Pru^essor Lundberg er glöggskyggn á liann. Aðalorsökin
1 ofarnaðar mannkynsins er annars vegar trúin á augnablikið,
111 liins vegar efinn um, að nokkur Guð sé til og þá um leið
nll vissa um, að framhaldslífið sé hugarburður einn.
Af þessu leiðir, að enginn þykist þurfa að gera grein fyrir
PVl’ a hvern liátt bann ver pundinu, sem lionum var útblutað.
bætti nienn að trúa á tilveru Guðs, missir syndin merkingu
•sllla. Sé enginn Guð til, er heldur engin synd til .. .
j. f11 beir, sem þannig hugsa og álvkta, eru komnir æði langt •
rj kenningu Einars Benediktssonar: „Hvað vannstu Drottins
'oröld til þarfa, þess verðurðu spurður um sólarlag“.
n befur þá þetta, sem Lundberg prófessor minnist á, orðið