Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 66

KIRKJURITIÐ
60
aö nokkru leyti hlutskipti íslenzku þjóðarinnar? Ýmsir liafa
þótzt sjá þess nokkur merki. 1 þessu sambandi rná minna á
grein eftir séra Fjalar Lárusson, þar sem liann kemst nokkuð
inn á þetta efni. I greininni minnist liann annars vegar á liið
jarðneska brauð og hins vegar hið liimneska orð Guðs og
segir orðrétt, „að fagurt mannlíf krefjist livors tveggja í ein-
hverjum mæli. Eftirsóknarvert jarðlíf má livorki skorta brauð
né Guðs orð. Það skal vera samanslungið að efni og anda“. Og
liann spyr: „En hvernig tekst nú þetta? Er ekki algengast, að
branðið sé dýrkað, en orði Guðs og anda gleymt?
Daglegt brauð á íslandi er ekki aðeins matur, Iieldur góður
matur, veizlumatur, — ekki aðeins klæði, lieldur mikil og
skrautleg klæði.
Ef til vill er ekki beðið um guðhrædda konu eða eiginmann,
lieldur fagra konu og auðsælan eiginmann. Það er ekki aðeins
spurt um peninga, heldur mikla peninga, mikil og ríkuleg
Jiægindi á öllum sviðum. Þetta er hin mikla krafa í dag, hið
sjálfsagða keppikefli. Menn vilja verða ríkir, en ekki sjá auð-
inn í hillingum, sem fjarlægt takmark. Menn vilja verða ríkir
á sem stytztum tíma, einu ári eða nokkrum mánuðum. Og
mörgum tekst þetta ótrúlega vel. Þess sjást ljós dæmi, a. m. k.
í höfuðborginni“.
Síðar í sömu grein segir:
„Vér lifum öllum kynslóðum fremur á öld kröfunnar um
bið mikla og góða brauð. Vér erum flest, livort sem okkur
h'kar það betur eða verr, kafsokkin í allsráðandi efnisbyggju.
Og svo segir Jesús: Maðurinn lifir ekki á branðinu einu sam-
an. — Það er kominn tími til þess fyrir oss, sem ekki viljum
sigur algerrar efnishyggju, að liugleiða þessi orð, og láta oss
skiljast, að þessi áminning á öllum áminningum fremur erindi
til vor. Enginn einstaklingur og engin þjóð getur verið full-
komlega hamingjusöm til lengdar með því að eiga aðeins
brauðið, jafnvel ])ó að það sé mikið og gott brauð. Þar þarf
annað og meira að koma til. Hún hefur alltaf þótt lítilsigld
krafa liins óupplýsta rómverska lýðs: brauð og sjónleika.
En liefur ekki einmitt íslenzka þjóðin látið sér nægja þetta
um alllangt skeið?“
Því miður verða Islendingar að játa þessi orð prestsins sem
sannleika. Og þó að mikill fjöldi manna liér á landi sé undan-