Kirkjuritið - 01.01.1965, Qupperneq 86

KIltKJ URITIÐ
80
um uröu þeir félagar að fara þannig að, að annar gekk uudir
Iiinn og lyfti lionum upp á jakahrannirnar, en liinn dró svo
þann upp, sem niðri var. Gekk þetta slysalaust, en vitanlega
seint og erfiðlega, því að fara þurfti með mikilli gætni, sérstak-
lega þar sem göt voru á ísnum og vatnið sauð og ólgaði eins og
í uppsprettu.
Vestasti liluti af Gvendarál var svokallaður Þveráll, sem rann
milli tveggja grasliólma, 15—20 faðma breiður og svo djúpur,
að liann var óvæður með öllu. Hann liafði rutt sig að mestu, en
í lionum liafði myndast hálfgerð klakastífla, sem þó virtist vera
að losna, því að hún var á eins konar iði eða hreyfingu, og
dúaði öll til undan straumnum, svo að eiginlega sýndist þetta
vera ófært ineð' öllu. „Hvernig förum við nú að?“ sagði séra
Bjarni og heyrðist mér á honum að lionuin litist ekki á blikuna.
Hann horfði áliyggjusamlega út yfir ísifylltan farveginn, þar
sem jakarnir renndu liver á annan með ískrandi gný og hlóðust
hver að öðrum eða leystust sundur eftir því hvernig straumur-
inn kastaði þeim til sitt á livað. Þetta var allt annað en árenni-
legt. Eini möguleikinn lil að komast yfir var að fara yfir álinn
á jakahlaupum. Og þá var nú betra að verða ekki fótaskortur.
Þá þyrfti ekki að spyrja að leikslokum.
Þegar þetta skeði, var Jón Sverrisson um tvítugl eins og fyrr
er sagt, og ekki þungur á sér. Og áræðina skorti ekki. Og liann
var ekki á því að snúa frá að óreyndu. „Ég held ég reyni að
lilaupa yfir hann“, sagði liann við séra Bjarna, og þú skalt
koma á eftir mér, en ekki það fljótt að við verðuin nokkurn
tíma báðir á sama jakanum. Þeir eru livorki það stórir né sterk-
ir, að þeir þoli það. Síðan lagði ég af stað og var ekki lengi yfir.
Og svo fast fylgdi prestur eftir, að liann var kominn npp á bakk-
ann um leið og ég sneri mér við. Þetta var djarft teflt. Það var
varla um annað að gera. Við gátum ekki hugsaö okkur að berj-
ast á móti veðrinu til haka austur að Söndum og gista þar.
Vestasti liluti Fljótsins er Skálm, sem keiiiur í það utan af
Mýrdalssandi. Á lienni var svellið allvel heilt og liált sem gler
og fórum við yfir liana í einni fótskriðu undan austan rokinu,
þurftum ekki annað en verja okkur falli með stöngunum. Nú
var skammt að Mýrum. Alltaf liélst sama óveðrið — livass lands-
ynningur með hellirigningu. Á okkur var ekki þurr þráður,
enda var nú ekki mikið um vatnsheldar verjur eða regnföt á