Kirkjuritið - 01.10.1965, Blaðsíða 4

386
K1II K J I! R I TIF)
VirSum fyrir oss sérstaklega þá þætti innan vors þjóðlífs, sem
mest liafa eflt lieilbrigt trúarlíf, siðgæðisþroska og livers konar
amllega menningu, það er heimili, skóli og kirkja.
Ekkert er hverjum kærara en eigið lieimili. Hvergi er trygg-
ara liæli, öruggari livíld að fá, meira frjálsræði til að lifa
óhrottm h'fi. Sé þessu litla samfélagi ógnað á einlivern liátt
með falli eða hruni, er það hverjum þung raun og lítt bær.
Það er því ekki lítils virði að vel sé vakað þar á verði.
Hverjir eru hornsteinar þessara litlu, merkilegu samfélaga,
lieimilanna?
Er það ekki sá liugur, sem er fús að gefa meir en lieimtað er,
óeigingirnin, sem vill leggja eittlivað í sölurnar dag hvern til
þess að öðrum geti liðið vel?
Það er kunnara en frá þurfi að segja, hvernig fellibyljir síð-
asla heimsstríðs léku heimili margra landa. Þau lirundu hók-
staflega til grunna og fjölskyldan tvístraðist víðsvegar. Álirif
þeirra sviftivinda bárust vítt. Land vort hefur einnig fengið á
þeim að kenna í margs konar myndum.
Upplausn hefur sett mót sitt á nútíma heimilislíf. Samheldm
liinna gömlu heimila liefur nú þorrið að mun, nægjusenu
minnkað, skilningur á því daprast, að það er ekki nóg að gefa
barni sínu brauð, heldur þarf einnig að treysta siðferðis- og trú-
arvitund þess.
Fyrir nokkru las ég frásögn í erlendu blaði, þar sem kona
tilfærir atvik úr h'fi sínu sem hafði mikil áltrif á alla fram-
tíð hennar.
Hún var gift háttsettum manni, leið vel og naut þess að
liafa fullar liendur fjár.
Eitt sinn var ltún ein stödd í stofu sinni, áhyggjulaus og
glöð. Inn kom dóttir hennar, sem var innan við fermingu og
spyr:
„Mamma, ert þú kristin?“
Móðirin svarar alveg um hæl, án þess að ltugsa sig um:
„Nei, barnið mitt, það er ég ekki.“
Dóttirin snarast út, og móðirin lteyrir að hún segir við
þjónustustúlkuna: „Mamma er ekki kristin, þá ætla ég heldur
ekki að vera það.“
Það var eins og móðirin hefði verið stnngin beint í hjarta-