Kirkjuritið - 01.10.1965, Blaðsíða 27

KIIIKJUIiITIÐ
409
að liann liafi verið nákunnugur postulum lians, setið m. a.
með þeim örlagaríka ráðstefnu.
Er það ekki annars líka dálítið undarlegt, að menn, sem eru
liandvissir um, að það sé hægur vandi að skapa persónu
eins og Jesúm Krist, skuli ekki að gamni sínu búa til viðlíka
frásagnir og guðspjöllin?
Eða stingur þá einhver broddur af alkunnu svari Talleyr-
ands, þegar maðurinn kom til Iians og kvartaði yfir því, að
svo fáir vildu aðhyllast ágætis trúarbrögð, sem hann hefði
fundið upp og tækju kristindóminum langt fram. Talleyrand
sagði honum sem var, að við því væri aðeins eilt óbrigðult ráð.
Hann yrði að láta krossfestast fyrir þau og rísa síðan upp frá
dauðum.
Predikuniri
Hún er mikið á dagskrá í öllum kirkjum. Víðasl er því haldið
Irain, að henni sé ætlaður of mikill tími í guðsþjónustunni.
Fólk sé almennt liætt að hlusta nokkuð til lengdar, það vilja
sjá.
Ég tek lil íhugunar þrjár stuttar tilvitnanir úr gréinum
þriggja inanna, sem velta málinu fyrir sér frá þrcm mismunandi
sjónarmiðum, í ensku kirkjublaði.
Almennur kirkjugestur segir:
„Ég verð að byrja á því að segja eins og er, að mörgum
predikurum virðist ekki vanþörf á að fá tilsögn um undirstöðu-
atriði allrar ræðugerðar frá fornu fari — að liafa sem sé eitt-
hvað að segja og vita hvernig þeir eiga að koma orðum að því.
Ég er sannfærður um að guðfræðideildirnar eiga mikla sök á
þessu. Það er nú einu sinni svo, að flestir kirkjugestir lialda enn,
hvort sem það er rétt eða rangt, að predikunin sé höfuðatriði
guðsþjónustunnar, en raunin er sú, að fjöldi presta kann ekki
uð halda ræðu. Þeir eru lireinustu klaufar við efnisskipun,
framsetningu og flutning.“
Þessi höfundur vill að vísu ekki fella niður alla predikun,
®n taka upp umræður prests og safnaðar um trúmál o. fl.,
sem koini í stað liennar að nokkru leyti.
Þjónandi prestur lieldur því fram að predikunin liafi enn