Kirkjuritið - 01.10.1965, Blaðsíða 25

KIRKJURITln
407
Hafa menn jiessir, með fjárstuðningi velviljaðra manna,
l>egar koinið upp nokkrum gististöðum og dvalarlieimilum,
seni standa vesalingunum opin á nótt og degi. Geta þeir satl
þar liungur sitt og fengið rúm til að sofa í. Enginn er tekinn
þangað með valdi, né lialdið þar lengur en liann vill. En ef
nienn vilja rífa sig upp úr eymdinni og fá sér vinnu, er þeim
l'jálpað til | iess eftir föngum.
Dæmi jiessa finnast víða um lönd. Og er vísir jiess einnig
Iiérlendis. En eins og all oft Iiefur verið bent á, munu samt,
Jiví miður, margir enn einnig í voru landi, sem þyrftu meiri
aðhlynningu og lijálpar en cnn liefur verið veitt.
Þessi mál eru lieldur ekki svo könnuð hér sem skyldi. En
j>að miðar vonandi stöðugt í rétta átt.
Skýzt þótt skýrir séu
Ég fekk orð frá málvini mínuni einum í læknastétt hér á
dögunum. Hann spurði hvort við prestarnir ætluðum að
balda áfram þeim leik að látast ekki vita það, sem allir aðrir
vissu, að kirkjan væri dauð.
Læknar eru ekki alvitrir. Jafnvel í sérgrein sinni getur þeim
skjátlast. Þess eru dæmi, að Jieir liafa sagt mann ólæknandi,
sein hjarnað hefur við -— orðið of skjótir með úrskurð sinn.
Svo mun og liafa orðið í Jietta sinn. Kirkjan er ekki bráðfeig
og verður ekki vegin með orðum. Annars væri hún fyrir langa
lóngu úr sögunni. Eins oft og og lienni liefur verið spáð dauða
og reynt með öllum ráðum að ganga af henni dauðri. Þess
eni dæmi á vorum dögum víðar en á einum stað. En illspár
bafa fýst glæður liennar, og fyrr og síðar orðið til að færa
nýtt líf í liana, þegar frá líður. Henni getur farið líkt og sagt
er um sumar ár í Júgóslavíu, að þær liverfi á löngum kafla
niður í jörðina. Sér livergi spor þeirra né heyrist í þeim. Svo
brjótast Jiær skyndilega og að óvörum fram, enn vatnsmeiri
°g öfhigri og niðhærri en nokkru sinni áður. Hafa sótt í sig
nýjan kraft.
Eör Páls páfa 6. til New-York bendir ekki til að menn séu
almennt Jieirrar skoðunar að kirkjan sé í andarslitrunum —-
bvað þá dauð.