Kirkjuritið - 01.10.1965, Blaðsíða 19

KinKjURiTin
401
grísks og GySings,
guðs og manna,
spámanns, spakvitrings,
og spurt til vegar.
Sagt gat hann eins og Gangráður:
Fjöld ek fór,
fjöld freistaðak,
fjöhl of reyndak regin.
Spor lians liafa legið víða um lieimskringluna, austur til
Indialands og vestur um Vínland hið góða. En meira er þó
um hitt vert, hversu víðförull liann var í andans lieimi. Þar
hirti liann þó ekki um að þræða livert Almannaskarð, heldur
var sá fullhuginn, sem ótrauður brauzt frá sókn liinna vinn-
ancli vega á þau klifin, sem ýmsum mundu þykja vonlaus eða
ófær með öllu. Ein var hans leiðarstjarna, svo að hvorki lenti
hann á refilstignin né í tröllaliöndum, og það var sannleiks-
ástin. Sú stjarna skín Iiæst á himni andans, eins og Pólstjarn-
an yfir veglausu úthafinu. Svo mikil var trú séra Jakobs, að
hann þorði að heita lienni fyrir vagninn sinn, öruggur um að
l>á miðaði lielzl áfram. Slík liefur verið sannfæring allra and-
legra leiðtoga.
/ merkilegri ritgerS: Milljón ára stríSiS (Játningar 1948),
hefur séra Jakoh Kristinsson gert snilldarlega grein fyrir bjart-
sýni sinni. Ekki dyljast lionum fremur en öðrum vitrum
mönnum brotalamirnar, margar og stórar, á ráði mannanna.
En liaiin gerir skihnerkilega grein fyrir orsökum þeirra og
sýnir fram á, að jafnvel níðingsverkin cru stundum skuggar
stórra hugsjóna. „Undir fargi forlíðararfs og áróðurs illra Iivata
munu víðast gróa góðar hugsanir og þrár eins og græn grös
midir fönn. Og fáir munu vísvitandi gefa sig illu á vahl nema
með liálfum huga og undirstöðu uggs og kvíða, sem verður
þegar minnst varir að hafsjó þjáninga. Fær liins vegar nokkur
maður nokkurn tíma samvizkubit af því að verða góðum mönn-
um eða málefnum að liði, ellegar þegar honum tekst að sigr-
2G