Kirkjuritið - 01.10.1965, Blaðsíða 20

402
KIRKJURITIÐ
ast á eigingirni eða illum livötum sjálfs sín? Og livenær njót-
um við mestrar lífsfyllingar og sælu? Þegar við gleymum okkur
gersamlega í hreinum kærleika til Guðs og manna eða göfugrar
hugsjónar, og beitum hugsun og vilja í þágu þessa kærleika.
Þá erum við lieilir og óskiptir mcim í samræmi við dýpsta eðli
okkar.“
Enn segir liann: „Sönn og vaxandi hamingja finnst aldrei
nema með einu móti: að maðurinn lifi í samræmi við innsta
eðli sitt, tengi sig upp á við og leitist við að vera samverkamað-
ur hins hæsta. Hann verður að heita gaumgæfni við að leggja
lið því, sem hezt er og göfugast í honum sjálfum. Ekki þó
með þeirri hugsun að verða einungis sjálfur hamingjusamari
við það, heldur af löngun til að geta hjálpað öðrum viturlegar
og betur og stutt hvarvetna hið fagra, sanna og góða. Að vinna
að vaxandi manngildi, göfugri skapgerð, ætti að vera inngrón-
ust viðleitni allra manna, tignasta verk allra verka. . . . Vaxtar-
möguleikar okkar eru efalaust undursamlegir.“
Þannig hljómaði ávallt rödd séra Jakobs, þannig sagði liann
til vegar. Hann tamdi sér lítt að þylja um gerspillingu mann-
eðlisins og heiftarreiði Guðs. Hann trúði því með liöfundi
Fóstbræðrasögu, að Guð liafi kristna menn sonu sína gert en
ekki þræla. Hann trúði því með Goethe, að óvinur sálnanna
tapaði alltaf seinasta leiknum. Hann trúði á þá frelsandi náð,
sem að lokum mundi laða alla menn til sín.
Margt dreij á daga séra Jakobs, sem ekki verður talið í stuttri
minningargrein. Hann lagði ýmislegt á gerva hönd í uppvexti
eins og fjölgáfuðum mönnum er títt, og var orðinn vel fullorð-
inn, er hann sneri sér að langskólanámi. Hann tók ekki guð-
fræðipróf fyrr en rúmlega þrítugur, líkt og séra Matthías. En
allmjög ganga þeir menn að námi með þroskaðri dómgreind,
sem þannig eru vaxnir úr grasi, liehlur en börn og unglingar,
og má vænta þess, að hugsun þeirra verði alla stund óbernskari
og sjálfstæðari. Það liafði og mikil og örlagarík álirif á líf
lians, að hann fékk, að loknu guðfræðinámi, köllun til prests-
þjónustu hjá íslenzkum söfnuðum í Saskatcliewan-fylki í Cana-
da. Þar öðlaðist liann stórum meiri útsýn yfir andleg mál, en
að líkindum liefði orðið, ef liann hefði sezt að við fábreyttan