Kirkjuritið - 01.10.1967, Side 22

KIRKJURITIÐ
356
Af reynslu og gerhygli færðist hann undan, þar til liöfðingj31
hétu honum að lialda lilýðni um öll guðs boðorð, þau er haiiB
byði. Þar með styrkti hann grundvöll þann, er faðir lians hah'*1
lagt, með því að skuldbinda Alþingi, svo ýmis óhægindi föðn’
hans væru eigi endurtekin vegna óhlýðni manna. Var liér vit'11’
lega af stað farið.
Örðugleikar reyndust svo næst á að hljóta vígslu. Hinn rett*
vígslugjafi, Liemarus erkibiskup í Brimum, var í banni hnlS
kraftmikla páfa, Gregoríusar VII, vegna stuðnings við keisaJ-’
ann, Hinrik IV, og vikið frá embætti. En einmitt nú stóðu deil'
ur páfa og keisara um raunveruleg yfirráð kirkjunnar í Þýzha‘
landi sem hæst. Hér var lir vöndu að ráða fyrir biskupsefn1
norðan af Islandi, en uppeldi og reynsla kenndu Gizuri ráðin-
Hann kaus að skipa sér undir merki páfa og lagði á ha,js
fund 1082. Skipaði páfi þá svo fyrir, að Harðvíg erkibiskup 1
Magðaborg á Saxandi skyldi vígja Iiann, og var það gert sunnn
daginn 4. september 1082. Þá var Gizur fertugur að aldri.
Vegna þess ástands, sem ríkti á Þýzkalandi, gat Gizur eig1
sótt keisara heim að dæmi föður síns og sjálfsagt liefjir f‘”
Jians verið örðugleikum liáð vegna liins liatramma ágreining
og fjandskapar keisara og páfa.
Hann virðist leggja leið sína heim um Noreg, því ini verðn*
fyrir oss vottorð Gizurar biskups um rétt þann, er Ólafur helr-1
hafði veitt Islendingum í Noregi. Það vottorð virðist hafa verJ'
eiðfest um tímann frá haustinu 1082 til vorsins 1083. Með lio11
um sverja Teitur sonur lians, og sjö menn aðrir og liafa að h
indum veiáð Markús Skeggjason, er varð lögsögumaður 10° ’
Hreinn frá Gilsbakka Hermundarson, Hólmsteinn Órækjuso’1-
Daði, Einar, Björn og Guðmundur. Jóni Sigurðssyni þótti Tei*
ur vera helzt til ungur. En liér má gera ráð fyrir, að lia1111
liafi verið kominn að tvítugu, liafi Gizur verið prestvígður 1,111
1060 og kvænzt á næstu árum þar á eftir.
Það er vert að rifja upp, að Gizur biskup og þeir félag31
sverja vottorð um það, er Isleifur biskup og menn með Jionöf
liöfðu svarið áður. Efni þessa vottorðs er merkilegt. Það sý®11
í fyrsta Jagi vegna orðalags að liafa verið svarið í Noregi. E11”
fremur greinir það frá ýmsum réttindum og skyldum Isleö
inga þar, og er markverðast, að Islendingar skuli Jiafa Jiol<'