Kirkjuritið - 01.10.1967, Síða 40

374
KIRKJURITIÐ
Lútlier var ekki heilsuliraustur um þetta leyti. Of; mátti svo
heita, afí liann væri Jítt ferðafær. — Fólk, sem átti lieima við
veginn til Worms, liafði spurnir af ferðalagi lians, og alla fýstl
að sjá þann mann, er stóð að baki þeirrar byltingar, er vor
að gerast. — Lútlier var lieiðraður af þeim, sem sáu han11,
För lians líktist einna mest sigurför. — Hingað liafði liai111
komið á fáki sínum. Klæddur munkaklæðum og fyrirlitn111
villutrúarmaður af þeiin, er við lionum tóku, opnuðust
þessarar göinlu borgar. Mér fundust jámbrautarteinarnir eng'
an veginn eiga þarna Jieima, og allt þetta vélaskrölt. -—- E11
aldir höfðu runnið. Þó að munkurinn í myndinni væri ljóslif'
andi, var brautarvagninn að aka á rústum hinnar gömlu borg'
ar, sem lá grafin og gleymd.
„Guð mun ekki yjirgeja }>ig“.
Hið fyrsla, sem mig langaði til að finna í Worms, var minning'
in um þann slað, sem Lútber hélt sína frægustu ræðu. Þega>
hann var þá leiddur inn í salarkynni ríkisþingsins voru setta1
á horð fyrir framan liann bækurnar, sem hann liafði skrifa^
í heyranda liljóði var liann spurður, livort liann vildi taka llíl
aftur, sem liann hefði skrifað. -—- Þá sagði Lúther:
„Þar sem yðar hátign, og þér virðulegu fulltrúar
um einfalt svar, þá svara ég afdráttarlaust. „Svo fremi sein ‘ r
ekki verð sannfærður af orðum lieilagrar ritningar og llltí,
skýrum og ljósum rökum, ■—• því að ég trúi hvorki páfa J1<
kirkjuþingum cinum -— þá tek ég heldur ekkert aftur. Það eI
liæði erfitt og háskalegt að hreyta á móti samvizku sinm.
Hér stend ég, ég get ekki annað. Guð hjálpi mér Amen.
Þegar Lúther gekk inn í salinn þennan dag, er mælt a _
riddari nokkur ltafi heilsað honum og sagt: Nú fer þú brattar*
för, munkur, en ég hef nokkurn tíma lagt út í, þótt í stóru111
orrustum liafi ég verið. — En sértu viss í þinni sök, þá halt'1
áfram í Guðs nafni. Guð mun ekki yfirgefa þig.“
hiðjið mj'r
Hvar var fundarsalur ríkisþingsins? -v
„Hvar var salur ríkisþingsins? — hann varð ég að finna. r
var einn á ferð. Á götunni hitti ég mann, sem benti mér hv
ég ætti að fara.