Kirkjuritið - 01.11.1968, Qupperneq 9

K1RKJURIT1U
423
næ3i ekki tilgangi sínum, nema iðkun trúarlífsins færi fram
samliliða. Af þessu sjónarmiði leiddi einnig, að próf. Sívertsen
lagði á það mikla áherzlu í kennzlu sinni, að guðsþjónustan
væri ekki aðeins í því fólgin, að fólk kæmi saman til að lilusta
a predikun, heldur til sameiginlegrar bænar. 1 þá (laga var
núkið um það rætt innan íslenzku kirkjunnar, að í messuform-
'Hu sjálfu skyldi leggja nieiri áherzlu á tilbeiðsluna. Próf.
^ívertsen var einn þeirra, sem vann að endurskoðun lielgi-
siðabókarinnar, og er enginn vafi á því, að það, sem vakti fyrir
I'onum í því starfi, var fyrst og fremst það að byggja upp at-
liöfn, sem fæli í sér tilbeiðslu, jafnframt fræðslu og predikun,
°g að lians áliti náði atliöfnin ekki fullum tilgangi, nema með
bátttöku all ra viðstaddra. Nú verður því ekki á móti mælt,
að tímarnir voru í þessum efnum mikið umbrotaskeið, og erfitt
að finna, hvernig framkvæma skyldi þær hugsjónir, er fyrir
•uónnum vöklu. Próf. Sívertsen og samverkamenn hans fóru
l)ví ekki langt burtu frá þeirri alfaraleið, er gengin liafði verið
•Unan íslenzku kirkjunnar á liðinni öld. Sumar breytingarnar
v°ru liins vegar í samræmi við helgisiðatilraunir, sem verið
Var að gera innan lútherskrar kirkju sunnar í álfunni. Ég furða
nug ekkert á því, þó að nú. eftir svo mörg ár, sem liðin eru
^'á því, að próf. Sívertsen vann sitt verk, komi fram gagn-
’ýni á gildandi helgisiðaform, og óskir um ýmsar breytingar.
■^jálfsagt hefir það aldrei verið hugsun próf. Sívertsen, að
I*ans tillögur í þessum efnum liefðu ævarandi gildi. En af
Persónulegum kynnum mínum af trúar- og bænarlífi próf.
■'uvertsen sjálfs, tel ég mig liafa leyfi til að fullyrða það, sem
hér fer á eftir: Það er einkenni manna með djúpa, trúræna
8kynjun, livort sem þeir eru mystikarar eða ekki, að liið innra
'orður þeim meira og meira aðalatriði. Og maður af gerð próf.
^í'ertsen lifði sína tilbeiðslu með þeim hætti, að honum var
l)að tiltölulega aukaatriði, hvort athöfnin liafði nákvæmlega
bessa eða liina gerð, svo framarlega sem hin innri tilbeiðsla,
haenagjörðin, hugleiðingin og lofsöngurinn væri inni fyrir.
^ess vegna gat hann talað með mikilli virðingu um það, sem
s*Uuir erlendir guðfræðingar nefndu þá sacramentum silentiae,
Sakranienti þagnarinnar, er allt væri liljótt hið vtra, en bænar-
krafturinii að verki í sálum safnaðarins. En þögnin er í raun
°" veru formleysi. Á liinn bóginn var honum annt um, að