Kirkjuritið - 01.11.1968, Qupperneq 39

KiitKjuniTin
453
— Þau vaxa á bökkununi.
Og þau spretta upp. Það er sem listamannsaugunum opnist
stöðugt nýjar dyr, sem okkur liinum eru ósýnilegar. Ein sýnin
birtist af annarri, mótast og skýrist. Drengnum er þetta sjálf-
iun ómeðvitað. Honum er lita og formskynið meðfætt —
föðurarfur. En ablrei liafa honum opnast svo víðar dyr sem
1 dag, er hann stóð með dyraverðinum við lilið hinnar eilífu
borgar. . .
Ég stóð þarna þögull langa lengi á meðan borgin fullnaðist.
Hö]] himnanna birtist. Það var eitthvað annarlegt við þessa
síðdegisstund í dyravarðarkompunni. Það liljóta að liafa verið
englar umhverfis okkur, liimneskar verur, barnavinir. Komnar
Há þeim heimum þar sem öllum er unnað og engum gleymt,
ekki einu sinni Litla Snata, þessum sóttlieita berldasjúklingi.
Heima átti hann ekki sjö dagana sæla, var hrakinn, barinn,
bundsaður, sveltur og klæðlítill. Verst var það að hann naut
engrar ástar. Enginn strauk á lionum hárið. Enginn bauð
bonum góða nótt með kossi. Aldrei mætti liann hlýju brosi,
átti ekki öðru að fagna en raka, kulda og myrkri fátæktar-
býsisins .. .
En lionum hafði opnast nýr lieimur. Hann fékk hoð frá
í'nnarri veröld. Hann stóð við ókunn hlið í lilýju og sólskini.
Hann hafði kynnst Jesvi og drukkið í sig þessi orð Iians: Leyfiö
börnunum að koma lil mín og bannið þeim það ekki, því að
slíkra er himnaríki.“
Slíkra sem litla Snata í eymd fátækraliverfisins.
En Iivers vegna fer þá meistarinn ekki þar um? Eru göl-
Urnar of þröngar og sóðalegar, fólkið of útatað? Aei, Hitl
keniur til að við, sem eigum að vera sendiboðar, rötum þangað
Sv'o sjaldan.
En þessa stund var þarna eins og vængjablak, líkt og hljóð
boð frá víðum lieimi, miklu ríki, ]iar sem rúm er fyrir alla.
Earandspámaðurinn frá Galíleu er rnitt á meðal okkar.
Allt í einu rétti drengurinn úr sér.
Það var eins og liálfgerður liiksti. Og litblýanturinn, sem
bann hélt á, rann úr hendinni, valt yfir örkina og iital horð-
röndinni, féll niður og brotnaði á hörðu sementsgólfinu.
Um leið seig Litli Snati niður á bambusbekkinn við horðið.
Við skulum lofa lionum að hvíla sig, þá lagast þetta.